ons hotel

maandag 19 september 2016

Even lekker zitten....

Ik zie 2 onbekende mensen het tuinpad oplopen, maar ze komen niet binnen. Ik ga dus maar even buiten kijken waar ze heen zijn. Het is een keurig echtpaar van een jaar of 45-50. Ze zitten op de terrasbank van kamer 9, een kamer waarvan ik weet dat die bezet is. Ik weet dat de gasten in hun kamer zijn, want ik heb ze net ingecheckt, en ze gingen douchen voor het eten. De hotelgasten zijn 2 mannelijke motorrijders van 60 jaar oud, en geen echtpaar van 45-50 jaar.

Ik vraag dus aan het wildvreemde echtpaar of ik ze kan helpen. "Nee hoor, is prima zo, we willen hier alleen even zitten". "Nou ja, ik vind het niet prima, u bent duidelijk geen hotelgast, en bovendien zit u op de bank van een bezette kamer waarvan de gasten ook nog thuis zijn, dus dat is niet zo aardig om daar zomaar op die mensen hun bank te gaan zitten. U kunt op mijn openbare terras zitten, wat bestellen, of u kunt binnen komen". Boos staan ze op en zonder iets te zeggen wandelen ze weg.

Wat is toch mis met mensen?  Je gaat toch niet zomaar bij een hotel waar je niet thuis hoort op het terrasmeubilair van een kamer zitten? En dan ook nog een kamer waar duidelijk licht aan is en iemand thuis is?

De hond is dood

En jawel..... het is buiten 13 graden en herfstig, dus komt er een bekend fenomeen terug. "De hond is dood", zoals wij dat hier noemen..... Wie langer meeleest, kent dit fenomeen maar al te goed. Heel de zomer met het prachtige zomerweer lagen er geen oma's in het ziekenhuis, had niemand autopech, was er niemand ziek, zwak of misselijk, waren er niet opeens huisdieren overleden of kelders ondergelopen, en nu is het ineens 3x in 2 dagen raak. Jongens, dat is statistisch onmogelijk, dat wordt gewoon dokken als je niet komt....

Het weer is hier ineens radicaal omgeslagen. Van 28 graden naar 13 graden. Hield ik gisteren nog vol dat ik best nog met blote benen kon rondlopen, vandaag ben ik gezwicht en heb ik een lange broek aan getrokken. Morgen zou het op onze Ruhetag droog moeten blijven. Pepijn is vast van plan te gaan wandelen, maar het bos zal wel heel erg drassig zijn. De natuur had het regenwater wel enorm hard nodig. Je ziet dat de plantjes in de tuin het heerlijk vinden. Nu zou het de komende weken weer droog moeten zijn, met temperaturen van rond de 17 graden. Prima september/ oktoberweer dus....

donderdag 15 september 2016

Opgebrand

Het is ieder jaar een bekend fenomeen: de week dat de scholen weer beginnen in Beieren is het hier wat rustiger. Mensen die aangewezen zijn op de schoolvakanties gaan niet meer op vakantie, mensen zonder kinderen wachten graag nog een weekje. De gasten die we wel hebben zijn koopjesjagers die niets uitgeven. Je ziet ze niet, ze kopen niets, je hebt er geen lol van. Lekker rustig is het wel, gezellig niet, want het is ook nog van het soort "rupsje-nooit-genoeg". Nu zouden we dus theoretisch wel toe moeten komen aan veel wat is blijven liggen in de idioot drukke tijd. Zoals ieder jaar brengt dit midweekje echter het besef dat we onszelf weer hardgrondig voorbij zijn gelopen de afgelopen maanden, en komt alle vermoeidheid er bij iedereen uit. Onze parttimer loopt een paar keer per week tegen zichzelf te herhalen "nog 2 maanden, nog 2 maanden". Ze vindt het geloof ik ook wel fijn dat haar kinderen weer naar school zijn, die 2 maanden vakantie (Tsjechische kinderen hebben 1 juli t/m 31 augustus vrij) zijn echt pure stress voor haar, ook omdat haar man onregelmatig werkt, en ze dus vaak een opvangprobleem heeft als de kinderen vrij hebben. Ze heeft het weer rondgebreid deze zomer: een weekje bij haar ouders, een weekje bij de andere oma, een weekje bij haar zus, 2 weken op voetbalkamp, zelf een weekje vakantie genomen, papa is nog een paar dagen met de kinderen gaan raften, enz...

Pepijn heeft het echt heel zwaar op het moment. Aan zijn gedrag merk je dat hij dringend aan rust toe is. En omdat de hele papierwinkel en de tuin natuurlijk is blijven liggen, heeft hij het paniekgevoel dat hij door en door moet. Het feit dat er in het hoogseizoen een dierbare is overleden en hij nooit tijd heeft gehad om dat even rustig te verwerken, komt er nu ook uit. Ik had gisteren een ziekjesdagje. Waarschijnlijk dinsdag op de Ruhetag mezelf voorbij gelopen met de hitte, of iets verkeerds gegeten. Een dagje in bed, en het gaat al een stuk beter. Ik ben niet meer misselijk, maar ik heb nog steeds flink hoofdpijn.

Vanaf morgen is het nog even 3 weken vol gas geven, en dan stort het na het lange Wiedervereinigungs-weekend altijd helemaal in. Het is afwachten wat het weer doet, wat je in oktober de laatste 4 weken nog binnen harkt. Bij mooi weer wordt er nog volop gewandeld, bij slecht weer valt het een beetje op zijn gat. Vandaag is het nog tropisch warm, ook in Beieren zuchten we nog steeds onder een hittegolf. Morgen slaat het weer om, en wordt het een paar dagen herfstig. Dat gaat na het weekend over in mooi nazomerweer, vanaf het midden van volgende week wordt het 17 tot 20 graden en zonnig. Over anderhalve week komt Pepijn's vader met zijn oom langs, en de eerste week van onze bedrijfssluiting komen er 4 vrienden een week helpen klussen,dus dat is wel heel gezellig allemaal.

Dinsdag was het zo heet dat we niet zijn gaan wandelen. We waren ook veel te moe, en het spiertje in mijn voet, en Pepijn zijn voetontsteking en -breuk speelden ook parten. Er is deze week een nieuwe treinlijn geopend vanaf Viechtach, en we hebben dus heerlijk in de airconditioned trein gezeten en genoten van de prachtige route door het dal van de zwarte Regen. Dit gebied heet niet voor niets in de volksmond "Bayerisch Kanada", zo mooi is het daar. Van Viechtach naar Gotteszell lag een oud spoortracé, wat al vele jaren alleen nog door een museumlijntje sporadisch gebruikt werd, nadat het begin negentiger jaren van de vorige eeuw werd stilgelegd. Het spoor is opgeknapt, en nu rijdt de Waldbahn daar een uursdienst, met aansluiting in Gotteszell naar Deggendorf, en de andere kant op richting Regen, Zwiesel, Bayerisch Eisenstein.

Wel jammer is dat de trein vroeger van Gotteszell via Viechtach nog verder tot Blaibach reed, alwaar er een prachtige aansluiting was op de trein naar Lam en Cham. In 1991 is de spoorbrug bij Blaibach echter afgekeurd, en daarna is de rails opgegraven. De kans dat dat stuk ook weer gereanimeerd wordt is echter bijna nul, omdat er in Viechtach gebouwd is op de plaats van het voormalige tracé naar Blaibach, en het bouwen van een nieuwe brug bij Blaibach een vermogen kost, wat Landkreis Cham en de gemeente Blaibach niet heeft. Je ziet nu dat er kortzichtig in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw overal in onze regio treinlijntjes zijn opgeheven, waar nu een behoefte aan is. Landkreis Regen heeft besloten dat de leegloop van het platteland moet worden tegengegaan door beter openbaar vervoer, en vanuit Viechtach en de kleine dorpjes langs de lijn kunnen jongeren nu sinds dit collegejaar thuis wonend naar HBO opleidingen in Deggendorf, kan er geforenst worden, en is het ziekenhuis in Deggendorf bereikbaar. Helaas is de wil en het geld er in Landkreis Cham niet om de treinlijnen Blaibach-Viechtach en Miltach-Straubing weer terug te leggen. Veel medische dingen kunnen alleen in Straubing of Deggendorf, veel dingen inkopen kan alleen goed in Straubing of Deggendorf, studeren kun je ook aan HBO-opleidingen in Straubing, en nu ben je vanuit Lam 5 uur bezig naar München, wat anders via Blaibach en Deggendorf toch wel 1 tot 2 uur korter kan.

Na ons treinritje zijn we heerlijk buiten gaan eten op ons favoriete zomerterras bij de Italiaan in Regen, gelegen aan de rivier de Regen.

donderdag 8 september 2016

Hij kwam van rechts.....

Maandagmiddag kwam ik tot de conclusie dat de sla bijna op was, en dus reed ik nog even snel naar het lokale supermarktje. Daar kom ik niet graag voor verse produkten, aangezien die meestal ofwel niet zo vers zijn ofwel heel erg duur ofwel uitverkocht. Zoals Pepijn altijd zegt: "hun slogan is Wir lieben Lebensmittel, maar de liefde van de levensmiddelen is niet wederzijds....."

Op de terugweg, ik was al bijna thuis, begon het ineens te hozen. Het weer was vreselijk, je kon geen hand voor ogen meer zien. Ik hoefde alleen nog maar de helling op te rijden en dan was ik thuis. De rotswand aan de rechterkant van de weg tussen Frahelsbruck en Frahels is redelijk steil, en een onbewoond bosgebied. Daar vandaan kwam vanuit het niets een ree van de rots een paar meter naar beneden op de weg vallen, net voor mijn auto. Knal en er finaal overheen..... Je kunt daar op dat punt echt niet stoppen, niemand verwacht daar in dat noodweer een stilstaande auto, dus heb ik de auto een paar meter verder in onze garage gereden, en daar rustig naar de schade aan de auto gekeken. De ree was op slag dood. Pepijn was al de ree in de kant aan het schuiven, de politie bellen, en onze nummerplaat zoeken die bij de knal van de auto was gekomen. Gelukkig was de schade aan de auto gering: hier en daar wat krassen en scheuren aan de voorbumper, het nummerbord liet zich terug monteren. De auto zit toch al onder de deuken, dit kon er ook nog wel bij. De politie heeft de jachtopziener gebeld om het dier te verwijderen.

Ik heb echt oneindig veel geluk gehad. Als de ree een fractie later was geweest, was mijn auto total loss geweest (bijvoorbeeld motorkap finaal ingedeukt, radiator kapot, beest door de voorruit) en wie weet was ik ernstig gewond geweest door rondvliegend glas of omdat ik aan de andere kant het talud af was gecrashed. Wildongelukken komen hier heel veel voor, ik denk dat wij de enigen in het dorp zijn die nog niet aan de beurt waren geweest. Geen autoverzekering die wildschade hier dekt, zo vaak als het voor komt. We wonen natuurlijk ook wel in een natuurpark, en ik heb al heel vaak moeten remmen voor allerlei verschillende dieren die de weg overstaken (complete kuddes herten, konijnen, vossen, egels, eenhoorntjes, en zelfs een lynx), dus je bent je er wel van bewust dat het kan gebeuren. Onze medewerkster heeft 3000 euro schade aan haar auto gehad vanwege 3 herten die midden in het dorp de weg overstaken. Weer een ervaring rijker. Gelukkig hebben we een oude auto....

maandag 5 september 2016

Rustig aan, dan breekt het pootje niet.....

En toen was het ineens september! Waar is augustus gebleven? We weten het zelf niet. We hebben het gevoel door een soort orkaan te zijn overreden. Vandaag laten we alles vallen en zijn erg verstrooid. Na een enorm lange periode van doorhollen was het vandaag iets rustiger, en dan komt meteen de vermoeidheid eruit. Ik ben er niet trots op, maar heb vandaag voor het eerst in jaren een blad met glazen bier laten vallen. Gast was een beetje nat, ik helemaal doorweekt. Pepijn heeft het gebroken glas opgeruimd, de gast kwam niet meer bij van het lachen, en ik moest een andere jurk aan en snel even mezelf wassen. Ik liep te soppen in mijn schoenen, en tot op mijn onderbroek rook alles naar bier. We hebben de gast en zijn vrouw een nieuw rondje bier van het huis gegeven, ze waren helemaal niet boos.

Pepijn loopt al lange tijd te kwakkelen met een ontsteking aan zijn grote teen, en ik heb al een tijd last van een pijnlijk verrekt spiertje onder mijn voet. Het gevolg van veel te veel lopen..... Pepijn mocht van de dokter geen dichte schoenen meer aan, dus had ik maar even een goedkoop paar outdoor-sandalen voor hem gekocht bij de Deichmann (zeg maar van Haren). Erg flateus, hij heeft zich de eerste dagen enorm lopen schamen dat het toch niet representatief was, totdat hij zich erbij neer gelegd heeft dat het nou eenmaal niet anders kon. We dachten dat het voor een paar weken was, maar het is nu al bijna 2 maanden. Volgens de huisarts gaat het nog wel even duren, de ontsteking moet samen met de nagel uitgroeien. Pepijn had dringend nog een extra paar schoenen nodig om te kunnen afwisselen. We hebben dus 2 weken geleden op onze Ruhetag bij onze favoriete schoenenwinkel in Deggendorf 2 paar leren duitse sandalen gekocht, zeg maar een soort Birkenstocks. Het enige wat nog ontbreekt bij de integratie zijn de witte of geitenharen sokken.

Diezelfde avond liep Pepijn op blote voeten bij ons in de huiskamer, en toen heeft hij de zere voet erg hard tegen de kast gestoten. 's Nachts werd de pijn ondragelijk, dus heb ik hem de volgende ochtend na een doorwaakte nacht naar de huisarts gereden. Diens diagnose: gebroken.... Daar zit je echt midden in het hoogseizoen op te wachten.... Het was niet te gipsen, dus het werd gespalkt en getaped en gewapend met krukken gingen we naar huis. Goed.... wat nu...? Ik heb verschillende familieleden en vrienden gebeld of iemand kon komen helpen met dingen die Pepijn altijd doet (zoals gras maaien), maar iedereen was ofwel zelf op vakantie, ofwel was aan het oppassen op de kinderen/ huisdieren/ planten van mensen die op vakantie waren, ofwel kon geen vakantiedagen opnemen vanwege vakantie van collega's, ofwel kwam net terug van vakantie en had geen vakantiedagen meer. Ik heb mijzelf dus dagenlang een slag in de rondte gerend, want nu moest ik alles wat niet zittend gedaan kon worden voor mijn rekening nemen. Na een paar dagen was ik he-le-maal total loss. Gelukkig kon Pepijn wel computer- en telefoonwerk doen, en kon ik Pepijn wel voor het fornuis parkeren zodat hij tenminste het vlees kon omdraaien en in de pannen kon roeren. Bij dat roeren is hij een paar dagen later per ongeluk op die voet gaan staan, en hoorde toen een enorm harde krak. De volgende ochtend was de zwelling bijna helemaal weg, en kon hij op zijn voet staan zonder de ondragelijke pijn van eerst. Ofwel het was niet goed gezet, ofwel het is nooit gebroken geweest en was er alleen een botje vreselijk uit de kom. Hoe dan ook, door de crunch zit alles weer op z'n plaats. Inmiddels doet Pepijn weer redelijk mee in het bedrijf, al is bijvoorbeeld gras maaien nog een beetje een brug te ver. Dinsdag wilde Pepijn mee naar de groothandel, maar daar heb ik hem toch op een stoel in de kantine gezet totdat ik klaar was met inkopen.

Gelukkig was het pootje de week ervoor nog niet gebroken tijdens de Kulinari-Musi-Summa, het kulinaire feest van de Lamer Wirtegemeinschaft op het marktplein. We hadden dit jaar saucijzenbroodjes en quiche gebakken, andere collega's hadden alles van taart tot speenvarken aan het spit, van gepofte aardappels tot gewokte bami, van hamburgers en gulash tot oliebollen. Er was een vuurshow, verschillende muziekoptredens, een complete braderie, een kindercircus, een volksdansgroep, en ga zo maar door. We hebben veel lol gehad, maar het was keihard werken, niet alleen op de dag zelf, maar ook alle voorbereidingen in de dagen en weken ervoor. Omdat het vrij vroeg op de avond begon te regenen, hebben we allemaal maar een mini-winstje gedraaid, maar qua PR en gezelligheid was het voor herhaling vatbaar. Inmiddels hebben we de eindbalans met z'n allen opgemaakt, en over verbeterpunten gesproken, en we gaan het volgend jaar weer doen. Van het mini-winstje gaan we samen met de collega's in december gezellig een dagje wat leuks doen.

Tot slot even lachen: een vrouw belt Pepijn op over een kamer voor een bepaalde datum. Ze moest reserveren via een bepaalde reisorganisatie omdat ze daar nog een tegoed had (komt wel vaker voor). Pepijn heeft gezegd dat de desbetreffende dag in orde was, en dat ze het kon gaan regelen met het reisburo. Vervolgens krijgen we van het reisburo een boekingsaanvraag voor een dag later, en dát kon niet meer. Pepijn mailt dus het reisburo terug "Dit is niet met de gast afgesproken. Jammer dat ze van gedachte veranderd is, want die nieuwe dag kan het niet". De dag erna belt de vrouw boos op dat ze niet begreep waarom we de aanvraag hadden afgewezen: "Ik wilde de kamer vanaf maandag reserveren, maar het online systeem van de reisorganisatie zei dat we zo kort van te voren niet meer voor die maandag konden reserveren, dus heb ik dinsdag ingetypt. We dachten dat u dan wel zou begrijpen dat we toch op maandag komen".