Ambtenaartje

We waren door collega's in Lam al gewaarschuwd. Er is een ambtenaar op pad in onze contreien met maar 1 missie: het onze beroepsgroep onnodig zo moeilijk en onaangenaam mogelijk te maken. Daarbij wil hij zoveel mogelijk kennis die hij zojuist in de schoolbankjes geleerd heeft aan alle, in zijn ogen, onwetende jongens en meisjes overbrengen, ook al doet die info niet terzake, of is incorrect of inmiddels achterhaald. Daarnaast heeft hij het probleem dat hij niet om kan gaan met de macht die hij heeft, en dreigt iedereen meteen met zware maatregelen als ze een vraag stellen of tegen hem ingaan. Al zijn voorgangers waren softies vergeleken bij deze, die waren gewoon normaal samenwerkend.

Nadat we allebei een paar nachten een paar uur geslapen hadden, was ik maandagmorgen snel even naar de bank en de VVV, en bij thuiskomst stond er een hele oude afgetrapte auto uit onze landkreis heel asociaal schots en scheef midden op onze parkeerplaats. Ik kreeg meteen een hartverzakking en dacht direkt aan een overval. Ik liet dus alles in de auto liggen en rende naar binnen. Daar stond een heel jong ventje met een veel te grote witte jas in de keuken heel erg schoolmeesterig Pepijn de les te lezen. O God….de Levensmiddelencontroleur…..

Laten we 1 ding voorop stellen: wij zitten in deze branche omdat we het mensen naar de zin willen maken. Daar hoort lekker en hygienisch koken met verse produkten bij. Het laatste wat wij willen is dat mensen iets in hun eten vinden of ziek worden van ons eten. Daar zorgen wij wel voor. Bovendien hebben wij meer diploma's dan alle Duitse collega's op dit gebied en hebben toen wij hier begonnen de Duitse regels uitgeplozen. Die regels stellen hier overigens geen ene jota voor, zeker niet in vergelijking tot Nederland of Frankrijk. Ergens klopt iets niet als de twee voorgangers die bij ons waren de keuken "einfach perfekt" vonden en dat er nu iemand overal een probleem van gaat maken, inclusief TL-balken die al 30 jaar ieder jaar bekeken zijn en waar echt niets mee aan de hand is. Op een gegeven moment kreeg ik bijna ruzie met hem toen hij een papiertje wilde zien wat je echt niet bij de hand moet hebben en wat door zijn kantoortje zelf wordt uitgegeven. Machtwellustelingetje: "Ja, ik weet dat u het heeft, maar ik wil het graag NU van u zien". Je weet overigens meteen dat alles in orde is als ze over een lamp of een papiertje gaan beginnen, want dan hebben ze niets anders kunnen vinden.

Hij heeft zodanig onze tijd geclaimd dat het bedrijf minstens 2 uur geheel stil heeft gelegen, zeker als je nutteloze papieren, waar hij zelf het origineel van heeft, moet gaan zoeken. Normaal is een goede controle een half uur of zo. Uiteindelijk heb ik Christine moeten bellen of ze alsjeblieft kon komen om te helpen, aangezien de gasten binnenkort moesten eten en er niets wat voorbereid. Ondanks dat ze de hele dag al bij haar andere werk gewerkt had en ook een gezin heeft, riep ze meteen "ik laat jullie toch niet zitten" en is gelijk in de auto gesprongen. Ik werd gewoon emotioneel van zoveel loyaliteit. Door haar hulp hebben alle gasten op tijd gegeten en kon ik zelfs een redelijke tijd naar bed.