ons hotel

maandag 6 juli 2009

Telepathische gaven

Vandaag in de serie rare hotelbelevenissen: de noodzaak om als receptionist/hoteleigenaar paranormaal begaafd te zijn. Want wij kunnen natuurlijk aan ieders gezicht zien wat ze willen, ook als ze ons niet aankijken en niets vragen. Sterker nog: als wij vragen of er nog een wens is en de mensen zeggen nee, moeten wij eigenlijk begrijpen dat er toch wat is wat de gasten willen. Ook moeten wij maar kunnen inschatten dat je geen online reservering wilde maken voor vanavond maar voor volgende week, en dat je treurig naar je halfpension-bord zit te kijken omdat je eigenlijk vegetarier bent en wij dat natuurlijk hadden kunnen raden.

Vandaag hadden we een fantastische: we waren even boodschappen gaan doen (het is toch stil) en toen we net de auto uit stonden te laden kwam er een auto de parkeerplaats op draaien. Er werd gevraagd of we nog kamers hadden. Pepijn legt de opties voor en uiteindelijk komt bijna aan het eind van het gesprek de aap uit de mouw dat er een hond bij is. Pepijn stelt een kamer met terras voor, want dat is toch fijn voor de hond dat hij naar buiten kan. De geinteresseerden bekijken met Pepijn de kamer en reageren nogal vreemd en lijken soort van gepikeerd weg te gaan. Later spreekt Pepijn de dame van de VVV die zegt dat ze mensen onze kant op heeft gestuurd met een hond, en vraagt of die nog bij ons geweest zijn. Het blijkt dat ze bij de VVV gezegd hebben dat ze een hotel zoeken met kamers met balkon, want dan kunnen ze de hond op het balkon zetten, en dan loopt hij toch niet weg. ZEG DAT DAN!!!! Nu weten we meteen waarom ze zo raar weg gingen….

Hier in Duitsland circuleert al vele jaren een grappige tekst op internet over precies ditzelfde thema: "Ich bin Rezeptionist" (voor wie geen duits leest: klik hier voor een enigzins kromme engelse vertaling).

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.