ons hotel

donderdag 30 september 2010

Hamster

Ik zit erbij als een zombie-hamster, met dikke wang en onder de pillen. Tanden trekken is toch iets minder erg als implantaten zetten, of ik moet een erg korte termijngeheugen hebben….Toen we thuis kwamen had ik sterk de behoefte om het hele hotel bij elkaar te gillen, zelfs na het nemen van flink wat pijnstillers. Na een hele middag in bed gaat het nu wat beter. Het allerergste is met stip trouwens nog steeds de Apex-resectie (wortelpunten afzagen via een gat in de zijkant van je kaak) die ze een aantal jaren geleden in het OLVG in Amsterdam gedaan hebben. Mijn lichaam rommelt nu dat het flink honger heeft. Tsja, soep en roerei is natuurlijk niet zo voedzaam. Vanavond maar eens erg fijngestampte stamppot proberen.Vanmorgen heeft Sandra trouwens met succes het ontbijt gedaan, zodat Pepijn met mij mee kon. Wij waren extra vroeg opgestaan om alles voor haar klaar te zetten, zodat ze niet al te veel op haar bordje zou krijgen, en het was allemaal goed gegaan.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit: we hebben gisteren de eerste boeking van de touroperator binnengekregen, en vandaag mailde onze contactpersoon dat we er vanavond op de dagafsluiting nog eentje kunnen verwachten. Ze schijnen nog steeds vanalles te proberen om het aan de man te brengen. De reden dat er een misverstand was over de krantenpublicatie, was dat het alleen in de Würzburg-editie van de Mainpost stond, en onze TipTop-collega's weliswaar de Mainpost hebben, maar een andere editie. 
Dan hebben wij en onze bankmanager vorige week voor niks een rolberoerte gehad toen de accountant de terugbetaling van een van onze leningen die vanaf deze maand begon te lopen per ongeluk 2 keer te hoog had uitgerekend. Iedereen vond het al zo raar hoog, maar hij was zo beslist dat hij iedereen heeft overtuigd. Daar schakel je dan je accountant voor in: ook hier geldt het credo "zelf doen is toch beter".

Ondertussen is het deze week erg rustig, vanwege het koude weer. Wij zijn dinsdag de hele dag niet weggeweest omdat het nu wel erg hard regende (maar dat was echt alleen die ene dag), alleen 's avonds zijn we naar de Griek in Zwiesel geweest omdat we stiekum toch de hele dag licht administratief werk hadden gedaan en in Pepijns woorden "even weg moesten uit de instelling". Die Griek heeft op dinsdagavond een goedkoop en erg leuk buffet, dus daar maken we wel vaker gebruik van. We worden daar inmiddels erg warm ontvangen en afgevuld met Ouzo. Volgende week lijkt voor het hotel een veel betere week te worden dan deze week. De weersverwachtingen zijn ook erg positief.

maandag 27 september 2010

Gasten gezocht

Het is heel rustig. In de media was er de hele week gewaarschuwd voor naderend noodweer, heftige slagregens en dergelijke, en dat schrikt zelfs de dapperste gasten af. We hebben wel onder andere een nederduitse mede-blogger in huis. Daar kwamen we achter door een post op een van onze eerdere logs, zelf hadden we de link helemaal nog niet gelegd. Het weer is helemaal niet zo slecht. Vandaag zou het zelfs de hele dag droog moeten blijven. Als gevolg van alle onheilsberichten is het dus een beetje stil. Niet dat het erg is, eindelijk tijd voor achterstallige dingetjes of zaken waar je normaal niet vaak aan toe komt. In het weekend hebben we de vriezers in de keuken uitgesopt en de gletschers die erin ontstaan waren ontdooid. Vooral Pepijn heeft zich uitgeleefd. Altijd verhelderend om te ontdekken wat je nog allemaal in huis hebt. Verder wordt er veel papier gesorteerd, emails die geen haast hadden beantwoord en veel was gedraaid.

Donderdag ben ik natuurlijk weer aan de beurt met de tandjes, dan krijg ik rechtsboven in mijn kaak 2 implantaten. De eerste stap op weg naar een wat netter uitziend gebit, dit is alleen het onderhuidse deel wat een paar maanden moet helen voordat er tanden opgemonteerd worden. OK, het is een rib uit ons lijf, maar het levert zoals het nu is echt problemen op met eten. Natuurlijk was de afspraak weer eens alleen mogelijk op een minder dan ideale tijd (tijdens ontbijttijd en ook nog mega-vroeg opstaan). Ik heb weer instructies van de kaakchirurg gekregen dat ik onmogelijk alleen naar huis kan rijden. We hebben Sandra standby staan om het ontbijt te doen zodat Pepijn mij kan brengen, of zodat zij met mij mee kan gaan naar Straubing. Ik had eerst heel stoer gezegd dat ik heen zou rijden en desnoods de auto zou laten staan en met de trein terug zou gaan, maar door een waardeloze OV-aansluiting zou ik 3 uur onderweg zijn op een afstand van 70 km. 

Dan was er natuurlijk deze week de doodsklap voor mijn oude geliefde werkgever. Feitelijk gewoon kapot gemaakt door moederbedrijf KLM, die steeds meer lucratieve routes voor zichzelf opeiste, flink graaide in de kassa, en dwars lag bij de aanschaf of leasing van modernere toestellen. Ook mocht er geen eigen Martinair-check-in (de professioneelste van Schiphol) meer zijn, en werden de passage-collega's allemaal ontslagen of ingelijfd bij de Transavia-checkin-ploeg van KLM. Ik leef op afstand mee met al die fijne collega's die wéér niet weten of ze nog wel een baan hebben, wat voor baan en onder welke voorwaarden. "KLM behoudt zich het recht voor om selectierondes te houden welke medewerkers ze willen overnemen" heet het. Ben je te oud, te dik, te duur of te ziek, kan je je het beste al direkt richting achterdeur bewegen…. Ik probeer al een tijdje een oud-collegaatje van de ticketbalie te mailen wat er nu met haar gaat gebeuren, maar krijg steeds geen antwoord. Te pijnlijk om over te praten?

donderdag 23 september 2010

Altweibersommer

Het zou vandaag officieel herfst moeten zijn… Het is echter 22 graden en supermooi weer… Het is duidelijk wat ze hier een "Altweibersommer" noemen. De gasten zitten heerlijk met een biertje in het zonnetje op het terras te genieten. Wij zijn helaas al de hele week nauwelijks buiten geweest. Het is hier met avondeten erg druk. Gisteren hebben alle gasten bij ons gegeten, dus zijn we tot 's avonds laat aan het koken en afwassen geweest. Om half 10 aten we eindelijk zelf iets! Onze Ruhetag stelde dinsdag ook niet zo veel voor, aangezien we een afspraak met onze bank en accountant hadden waar we beiden de hele middag heen moesten. Schandelijk met het mooie weer…. 's Avonds zijn we nog wel samen leuk gaan eten.
Je merkt wel dat de dagen snel korter worden, dat de blaadjes van de bomen beginnen te vallen en dat het zomerseizoen langzaam ten einde loopt. Deze week hebben we waarschijnlijk de laatste buitenlandse toeristen gehad tot volgend voorjaar. Wel merken we dat de Duitsers die hier komen echt specifiek bij ons boeken vanwege het menu. We hebben deze maand echt een gigiantische toename in de restaurant-omzet.
De samenwerking met de touroperator laat nog steeds zeer te wensen over: er lijkt weinig te gebeuren (qua boekingen zelfs helemaal niets) en we moeten zeuren om informatie bij mensen die nooit aanwezig lijken te zijn. We hadden het bericht gekregen dat het arrangement in een grote krant zou worden geplaatst, maar TipTop-collega's in die regio konden de advertentie op de afgesproken dag niet in die krant vinden.

zaterdag 18 september 2010

U2, moorkoppen en wolfjes

Ja, ik weet het…we hebben een tijdje niet serieus gelogd. Het was hier best wel lekker druk en omdat Harald er was, hadden we ook meer oog voor sociale dingetjes. Als je dan bezoek hebt, dan is het leuk als je na alle gedane arbeid nog even samen een drankje kan doen. Gisteren is Harald weer naar huis gegaan.
De heren hebben U2 zonder problemen weten te bereiken. Ze hadden zelfs nog tijd voor een klein rondje door de stad en een uitgebreide maaltijd. Het concert begon te laat, waarschijnlijk omdat er nog zoveel mensen in de file stonden, en tegen het eind begon het te regenen waardoor de laatste toegift niet doorging. Het kon de pret allemaal niet drukken. Ik lag allang op een oor toen ze thuis kwamen.  

De dag ervoor hadden we 's middags zelfs nog een Ruhetag. We hadden afgesproken ergens een taartje te gaan eten, en kwamen uit in Regenhütte bij Windbeutel Berti, waar de intrigerende tekst "de grootste moorkoppen van heel Niederbayern" op de gevel stond. Dat moest uitgeprobeerd worden. Ze bakken daar gigantische moorkoppen van minstens 20 cm doorsnee, die ze dan doorsnijden en met van alles vullen. Ik was slim geweest en had er eentje genomen met alleen slagroom (zowiezo ongezoet hier), maar Pepijn had er een met warme frambozen en Harald was wild geworden met ananas, kokos, ijs en likeur. Alleen Harald heeft dapper alles opgegeten, Pepijn en ik gaven de strijd al vrij snel op. We zijn alledrie nog uren flink misselijk geweest. Let even op de wervende tekst op de website: als het je lukt om er in je eentje 3 achter elkaar op te eten krijg je de vierde gratis…jaaa…eentje lukt al niet….

Toen zijn we naar het bezoekerscentrum van het Nationaalpark in Ludwigsthal gegaan, het Haus zur Wildnis. We hoorden er van gasten hele wisselende dingen over, dus tijd voor een eigen onderzoek. Wij vonden in ieder geval leuk. Er is een groot terrein waar lynxen, wolven, wilde paarden en oerrunderen lopen, semi-natuurlijk met uitzichtpunten en wel met hekken erom heen. Ik kan de wisselende beoordelingen wel begrijpen: je moet echt stil zijn en veel geduld hebben, want het is geen dierentuin, de dieren lopen in een groot gebied los rond en komen niet op commando even poseren. Maar als je dan de moeite doet, dan heb je kans op hele mooie plaatjes. De foto's zitten nog op Harald's camera, dus die hebben we nog niet. Wij hebben alleen tijd gehad voor de lynxen en de wolven, en toen het zachtjes begon te regenen zijn we even het zeer informatieve en liefdevol ingerichte bezoekerscentrum ingedoken (echt superleuk voor kinderen trouwens). Er is een klein stationnetje, en er kwam net een trein aan, dus Harald zijn treinspot-behoefte was ook weer gedekt…

Het was inmiddels al etenstijd en we hadden van al die frisse buitenlucht toch wel weer honger gekregen. Tijd voor een van onze favoriete restaurants uit de regio waar Harald nog nooit geweest was: La Gondola in Regen. We hebben er heerlijk zitten smikkelen, het is een Italiaan die ver boven het normale pizza- en pasta-niveau uitstijgt. Het was echt een gezellige dag!

De afgelopen dagen zijn qua boekingen een beetje rommelig. Heel veel ultra-last minute boekingen, walkins, veel mensen die verlengen. Iedere dag moeten we Christine vragen of ze de volgende dag ook kan werken (nu is Sandra een paar daagjes op vakantie). We hebben nu een groep Tsjechische motorrijders. Leuke mensen, maar qua talen een groot probleem. Er is 1 jongen die goed engels kan, de rest moet met handen en voeten. Heel soms vang ik kleine stukjes gesprek op, maar onze basiscursus Tsjechisch is verre van voldoende om een praatje te kunnen maken. Ze hadden eigenlijk 1 nacht geboekt, maar hebben verlengd ("Oh, Christine…kan je morgen ook werken…."). Goed nieuws natuurlijk, we hebben erg veel happy gasten.

vrijdag 17 september 2010

Groot toeval

Net een telefoontje van de heer S: Heeft u voor morgen nog een tweepersoonskamer? Hij boekt de kamer en legt neer. Meteen erna gaat weer de telefoon: Ja hallo met mevrouw S. (zelfde achternaam), heeft u voor morgen nog een tweepersoonskamer? "Euh…ik leg net uw man neer…." Vrouw vertwijfelt tegen haar man: "Schat, heb jij net 1 minuut geleden dit hotel gebeld?" "Hè, euh, nee…". Grote hilariteit alom. Het was geen echt heel gebruikelijke achternaam, en nee, de mevrouw was geen familie van die andere mensen. Dus morgen hebben we nu twee kamers gereserveerd staan voor mensen met dezelfde achternaam die elkaar niet kennen, maar slechts 15 km van elkaar wonen….

woensdag 15 september 2010

Oh nee hè!

Pepijn gaat vandaag met beste vriend Harald naar het concert van U2 in het Olympiastadion in München. De kaartjes zijn al bijna een jaar geleden gekocht. Harald is speciaal hierheen gekomen voor het concert. Ze hebben al tijden gigantisch voorpret en gisteren hebben ze alle CD'S van U2 al bij elkaar gezocht om in de auto hard mee te brullen. We hadden al uitgezocht waar ze aan de stadsrand konden parkeren en dan met het openbaar vervoer verder.
Zojuist hoor ik op de radio dat er een 24-uurs staking van het openbaar vervoer is uitgebroken in München. Er rijdt bijna geen metro, bus of tram meer, en de files in en rond München zijn gigantisch. Voor vanavond is een nog grotere uitval van openbaar vervoer voorspeld. De avonddienst is populairder om te staken. Er is naast U2 ook nog de Champions League wedstrijd FC Bayern-AS Roma in de Allianz Arena. Stakers willen natuurlijk thuis de voetbalwedstrijd zien. Fans van beide evenementen zijn opgeroepen op tijd naar de stadions te reizen, vanwege de te voorspellen verkeerschaos. De jongens zouden zowiezo vroeg weg gaan, aangezien het toch 2,5 tot 3 uur rijden is en ze voor het concert nog iets wilden eten.

UPDATE: Ze zijn uiteindelijk met de auto het centrum ingegaan, en belden net dat ze er waren. Medewerkster Sandra komt oorspronkelijk uit München en heeft vanochtend verteld hoe ze moesten rijden en waar ze het beste op loopafstand konden parkeren. Niet bij het stadion, daar is het een verkeerschaos. Net was er op de radio de oproep om niet meer met de auto te komen, want alle parkeerplaatsen bij beide evenementen zijn overvol. Ja leuk, wat moeten mensen dan?

woensdag 8 september 2010

Bureaucratie

Het is hier de laatste dagen mega-druk, zo druk dat we de laatste dagen chaotische taferelen hadden op onze parkeerplaats. Iedereen moest goed samenwerken zodat alle auto's erop pasten. We zijn dan ook erg moe. Gistermiddag kon onze rustdag pas laat beginnen en we moesten ook nog boodschappen doen. De meeste gasten zijn namelijk erg grote ontbijters en eerder dan verwacht waren de broodjes en eieren op. Het werd Kötzting, want Pepijn had bijna 4 weken geleden een nieuw rijbewijs aangevraagd en nog niets gehoord dus daar moesten we ook heen. Ambtenaar:" Oh, misverstand, het lag na een paar dagen al klaar, euh nee, we bellen nooit dat het klaar ligt". Nou lekker dan, dat was wel beloofd omdat er een uitzonderlijke situatie was dat het opgestuurd moest worden voor echtheidscontrole, en ze niet goed wisten hoe lang dat ging duren.

Zelf had ik mijn portie (niet-)bureaucratie bij Tante Post. ABN-AMRO had ons vorige week een nieuwe creditcard opgestuurd. Aangetekend, zoals je van een bank kan verwachten. Ik was niet thuis, en Pepijn mocht er niet voor tekenen. Ja, de postbode kende ons weliswaar goed, maar we waren niet getrouwd. In NL mag de samenlevingspartner daar wel voor tekenen, maar nee, hier echt niet, het ging onverbiddelijk terug naar het postkantoor. Het lag er al bijna heel de week (druk-druk-druk natuurlijk) en na een week gingen ze het terugsturen naar de bank. Gisteren dus maar langs gegaan met de afhaalkaart. Daar brak mijn klomp. Ik gaf de kaart en kreeg de creditcard. Ik heel rustig: "uit nieuwsgierigheid: u kent mij niet, u weet niet wie ik ben. Ik moet mij niet legitimeren?" "Euh, nee, u komt toch met de afhaalkaart. Dat is is voor mij genoeg." Ik met mond zo ver open dat mijn kaak op de balie lag: "dus als ik een van mijn medewerksters had gestuurd die lief naar u gelachen had, of de buurvrouw, had u het ook meegegeven?" Ja dus, zelfs als het overduidelijk geen vrouw met een buitenlandse naam was geweest, of zelfs als het geen vrouw was geweest. Er klopt hier iets niet: de postbode kent Pepijn wel heel goed, en aan hem mag ze het niet geven, maar volgens het postkantoor mogen zij de envelop wel aan elke onbekende jandoedel geven die met de afhaalkaart komt??? Lekker veilig….

Gisteren hebben we in de Engelse tearoom in Kötzting tea met scones gedaan. Voor iedereen denkt dat we in de rimboe wonen, ja dat is ook zo. Er is echter een jongen uit Bad Kötzting die een relatie heeft met een Engelsman. Ze hadden samen een tearoom in Kötzting, totdat ze naar München zijn verhuisd en daar een keten van 5 populaire tearooms zijn begonnen. Homostel zijn was hier zowiezo niet zo'n gelukkige keuze. De moeder van de inboorling runt nu de tearoom hier. Ik moet zeggen, het viel gisteren toch wat tegen: de bediening was echt niet vriendelijk, het duurde eeuwig voor de scones kwamen, en we kregen de indruk dat ze uit de vriezer kwamen. Na snel wat boodschapjes gedaan te hebben, zijn we thuis het restaurant gaan dekken voor het ontbijt. Om 19 uur schoven we een diepvriespizza in de oven en ploften we op de bank om er niet meer af te komen.

maandag 6 september 2010

Geen vraag naar kwaliteit

Het doek is gevallen voor de grootste werkgever van Lam. Heros Spielwaren, die prachtig en kwalitatief zeer hoogwaardig houten speelgoed maakte, is failliet. Er is geen enkele hoop meer op een overname of een doorstart. 253 werknemers staan nog deze maand op straat. Een kleine ramp voor een dorp met nog geen 3000 inwoners. In een markt die steeds meer beheerst wordt door goedkoop plastic speelgoed uit China en computerspelletjes is geen plaats meer voor een kwaliteitsprodukt.
Jammer, ons meest gebruikte speelgoed vroeger waren houten blokken en een houten spoorbaan. Het zal wel "ouderwets" zijn om dat tegenwoordig nog voor je kind te kopen. Binnenkort staat er een groot fabrieksterrein midden in Lam leeg. De fabriekswinkel is al gesloten. Het blijft treurig om te zien als je naar de naastgelegen supermarkt gaat.

UPDATE in 2013: er werd toch een koper gevonden, er werd stevig gemoderiseerd en sinds een paar jaar gaat het beter dan ooit met de fabriek.

zaterdag 4 september 2010

Gasten in verwarring

Gisteren hele chagerijnige gasten bij het inchecken tegen mij: "We hebben overal gezocht naar uw hotel, en toen niemand Hotel Haus am Berg leek te kennen hebben we de bevestiging nog maar eens goed gelezen. Toen bleek dat we al heel lang rondreden in Cham in plaats van Lam, en moesten we nog drie kwartier rijden. En in Lam konden we uw hotel ook al niet vinden. Bla, bla ,bla, mopper, mopper…

Vanmorgen bij het ontbijt een andere gast tegen Pepijn:"Gôh, bent u er nu al weer? Met hoeveel personeel zijn jullie hier dan?" "Nou, euh, ikzelf en mijn vriendin en nog wat oproepkrachten". "Oh, dus u bent de eigenaar???? Hoe oud bent u dan????" Na verteld te hebben dat hij 41 was, viel de vrouw bijna van haar stoel: "Oh, hihi, ik dacht dat jullie studenten waren met een bijbaantje…"

woensdag 1 september 2010

Soms ook goed nieuws

We hebben weer een prijs gewonnen. Ja, ja, het blijft bij ons "awards" regenen. Voor het tweede jaar op rij hebben we een "Top-rated Award" van Hotel.de gekregen omdat we het beste beoordeeld zijn door de gasten die via die website bij ons geslapen hebben. Binnenkort kunnen we dus nog een sticker op het raam plakken en nog een oorkonde aan de muur hangen! Deze week hebben we allemaal hele gezellige happy gasten die het maar al te zielig vinden dat Pepijn zo ziek is. Als ze hem zien rondscharrelen, vragen ze allemaal hoe het met hem gaat. Er hebben zelfs al mensen aangeboden om even hun eigen bordje af te wassen.

Pepijn moest vanmiddag even het fort bewaken omdat ik naar de orthodontist in Viechtach moest. Aangezien ik aan de onderkant aan beide zijden van mijn kaak nu een lege plek heb, zou er een mogelijkheid zijn om mijn tanden in de onderkaaak die erg op elkaar zitten recht te laten trekken. Ik dacht vantevoren dat het een tienjaren-plan zou worden en gigantisch veel geld zou gaan kosten, maar de tijdsduur en de kosten die hij noemde vielen mij enorm mee. Ik overweeg om het te laten doen. 6 tot 9 maanden met een slotjesbeugel lopen is nog te overzien. Over 2 weken wordt er een mal gemaakt (mag ik lekker afhappen…) en foto's gemaakt en dan komt hij met een definitieve beslissing òf het kan en hoeveel het definitief wordt. Even voor de duidelijkheid: het gaat niet om een filmster-gebit, maar om het tandenknarsen 's nachts en de pijnlijke druk op mijn tanden overdag te verminderen. Hij leek verrast te zijn hoe nuchter ik erover was en hoe weinig eisen ik had. Hij ziet vast veel mensen die denken dat ze naderhand aan de Miss Universe-verkiezing mee kunnen doen.

In Viechtach heb ik gelijk even boodschapjes gedaan. Het was overal heel erg rustig op straat, het was de afgelopen dagen echt heel erg koud en nat, echt al een beetje herfst. Vanaf morgen zou het weer mooier weer moeten worden. Op de terugweg naar huis merkte ik dat de afgelopen dagen toch een beetje erg zwaar geweest waren, ik reed wel heel erg slecht en ongeconcentreerd. Niet echt handig in een erg bergachtige omgeving. Ik was blij dat ik weer thuis was.