ons hotel

vrijdag 30 januari 2009

Head & Shoulders??

Vanmiddag waren we met de katten even naar de dierenarts. Aan haar vijf weken-in-het-bos-wegloop-actie tijdens onze verhuizing heeft Jane de tick overgehouden dat ze buiten alles wil vangen en opeten, of het nou eigenlijk wel/nog eetbaar is of niet. Gevolg: ze heeft regelmatig last van wormen. Voor onze trip naar NL dachten we al zoiets gezien te hebben, en nu moest ze maar eens een wormenkuurtje. Katja moet dan automatisch ook mee, want ze steken elkaar met zoiets aan. Konden gelijk de nageltjes bijgeknipt worden, en de dierenarts houdt dan meteen een routine-checkupje. Ze vroeg hoeveel uur per dag Katja op of naast de verwarming doorbrengt, want ze heeft ROOS! Hahahahaha! Tsja, onze luie dikke luxepoes ligt inderdaad ongeveer 22 uur per dag naast de verwarming en daar droogt haar huid nogal van uit. Kan verder niet echt kwaad, maar wel even in de gaten houden.

Ik was tijdens dit onderzoekje even naar de supermarkt voor wat kleine boodschapjes, de eerste keer in een week dat ik weer buiten was. Het was zwaar…. Pepijn reed heen en terug, hij heeft me voor de deur van de supermarkt afgezet, ik deed even een rondje met een karretje door een mini-supermarktje en verder niets, en ik was kapot toen we thuiskwamen. Het is in de hele regio rustig, ook bij alle collega’s, dus gelukkig is de timing prima om zwakjes te zijn…..

maandag 26 januari 2009

Hoest am Berg

Ja, ik ben echt heerlijk de klos. Al jaren gaat de griep onze deur voorbij, maar nu gaat het niet helemaal lekker. Gelukkig is het geen "ik lig een week in bed te klappertanden en kan niks"-griep. De koorts heb ik al uitgezweet, nu de rest nog. Tussendoor komt er nog verbazingwekkend veel nuttigs uit mijn handen, al eindigt bijvoorbeeld een gesprek al heel snel in een hoop gehoest, gesnotter en gepiep, dus kan ik beter geen telefoon aannemen. Nu begint Pepijn echter te klagen dat hij zich ook niet zo goed voelt. O jee….

Ondertussen is het hier typisch laagseizoen, rustig dus, en eigenlijk vinden we dat niet eens echt erg. Er ligt nog steeds een berg administratie en een berg wasgoed, en we hebben ook nog plannen met de website en een mailingcampagne, dus voorlopig houden we onszelf wel even goed bezig. De boekingen lopen ondertussen ook al lekker binnen voor de komende maanden. Het belooft weer een drukke zomer te worden! Dit is ook de tijd van het jaar om na te denken over dingen waar je normaal gesproken geen tijd voor neemt: bijvoorbeeld nieuwe menu’s schrijven, we hebben tijdens onze trip in Nederland weer wat goede kookboeken gekocht (dat noemen wij altijd pornoboekjes voor koks).

Vandaag is er ook een verzekeringsmakelaar geweest om onze verzekeringen door te lichten. We hadden al een tijdje het gevoel dat onze verzekeringen beter en misschien ook goedkoper konden. Via TipTop werden we getipt over dit bedrijf, dat voor hotels bij verschillende maatschappijen verzekeringen afsluit. Andere collega’s die al langer zaken met hen doen waren op de ledenvergadering laaiend enthousiast. Toen deze meneer vandaag onze polissen zag, riep hij meteen dat er wel wat te verbeteren viel, ofwel bij de dekking ofwel bij de prijs. Hij meende bij 1 verzekering zelfs 50% te kunnen besparen en dan nog steeds een beter pakket af te kunnen sluiten! We zijn benieuwd waar ze uiteindelijk mee komen, zowiezo komt er nog een keer een expert ons hotel doorlopen op het gebied van inbraak- en brandrisico, ook altijd nuttig! Gelukkig zijn er geen echt schokkende dingen naar voren gekomen mbt onze oude verzekering. Daar kunnen we nog wel even mee doordraaien totdat dit geregeld is.

zaterdag 24 januari 2009

weer thuis uit NL

Zoals al voorspeld, hebben we maandag een gat in de dag geslapen en verder niets gedaan. Dinsdag hadden we ‘s avonds een afspraak met vriendinnen en oud-collega’s van Martinair in een restaurantje in Ouderkerk aan de Amstel. Dinsdagmiddag zijn we voor deze afspraak even gaan shoppen in Hilversum. Woensdag was het alweer tijd om de auto in te pakken. We hebben zoveel gekocht en ook zoveel oude dingen meegekregen van onze ouders dat de auto tot het dak vol was. Donderdag namen we afscheid van mijn ouders en reden we voor een laatste keer naar die van Pepijn. Onze oude induktiekookplaat was ter reparatie afgeleverd bij een reparatiebedrijf in de buurt van Tilburg, en we hadden bericht gekregen dat we die weer op konden halen. Het is een merk wat ze hier niet hebben, dus daarom moest hij in Nederland gemaakt worden. Inmidddels hebben we een andere gekocht (wegens gebrek aan reparatiedienst moesten we wel), maar nu is dit de reserve voor het geval er met de nieuwe wat is.

Gisteren hebben we dan de thuisreis gemaakt. Ter afscheid aan Heeze schraapte de trekhaak nog even over een ouderwets hoge nederlandse verkeersdrempel, zo volbeladen was de auto. Het was rot rijden, ten eerste omdat we geen binnenspiegel konden gebruiken, ten tweede omdat het heel erg druk was op de weg en ten derde omdat het de hele weg goot van de regen. We hebben er ook heel erg lang over gedaan omdat we onze normale duitse Autobahn-snelheden niet konden halen door het slechte weer. Naarmate de rit vorderde, begon ik mij steeds rotter te voelen: koude rillingen, opgezwollen klieren, keelpijn, oorpijn, gewrichtspijnen. Tsja, griep dus! Bij thuiskomst kon ik dus meteen door naar bed. Nog steeds voel ik mijn heel erg slecht, dat wordt wel een paar dagen goed uitzieken.
De poesjes waren heel erg blij om ons te zien. Jane wilde meteen op het voeteneind van het bed liggen, en Katja wilde meteen op schoot. De berg post viel nog mee, daar hebben we net even naar gekeken.

zaterdag 17 januari 2009

Zere voeten

Hoe vat je een stand bemannen op een beurs samen? Nou zo! Schor gepraat en met spataderen van het staan. Vandaag is eigenlijk de eerste dag dat we er redelijk doorheen zitten, de vermoeidheid begint toe te slaan. We maken ook lange dagen, we staan vroeg op en liggen ´s avonds iedere avond redelijk laat in bed. Iets anders dan de beurs is er op het moment niet in ons leven. Dat kan wel eens frustrerend zijn, voor mijn ouders is het ook niet zo leuk dat we er nauwelijks zijn. Morgen is de laatste dag, het zal wel weer druk worden. We hebben allemaal het gevoel dat het lekker loopt, we krijgen veel leuke respons. Het is de eerste keer dat TipTop op de nederlandse vakantiebeurs staat, en iedereen vindt het héél anders dan bijvoorbeeld de CMT Stuttgart. Nederlanders lijken redelijk doelgericht op zoek naar iets specifieks, en of je hebt dat, of je hebt dat niet. De laatste uren zijn iedere dag heel erg rustig, dus heb ik tussendoor nu even tijd om iets te tikken. We gaan zometeen met onze collega waarmee we op de beurs staan een hapje eten, dat zouden we van de week doen, maar toen was hij ziek, en hij wilde het gaag vanavond inhalen. Morgenavond gaan we naar goede vriendin Heleen na de beurs. Denk niet dat we maandagmorgen erg vroeg uit bed zullen komen.

dinsdag 13 januari 2009

vakantiebeurs

Zo, de eerste dag van de Vakantiebeurs is achter de rug. Niet zo´n zware dag, want het was de vakdag voor vakbezoekers, dus het was redelijk rustig. Altijd lekker om erin te komen. De afgelopen dagen waren toch wel weer heel erg volgepland, dus het was wel fijn dat de dag een beetje voortkabbelde. We zijn allebei wel kapot, maar dat is eerder van de gezelligheid eerder deze week.

Zaterdagavond gingen we met mijn ouders naar de musical Sunset Boulevard. Hij was leuk, maar eigenlijk waren we het er allemaal over eens dat het toch wel erg duur was voor wat het was. Zondag zijn we naar beste vriend Harald geweest. Onderweg ernaar toe zijn we even op Schiphol geremd voor een kort bezoekje aan de oud-collega´s bij Martinair. Wat een personeelsslachting heeft daar plaatsgevonden! Er waren nog wel oude bekenden, maar de meeste zijn wegbezuinigd. Schiphol voelde vreemd, als in een film of een vorig leven. Spijt of heimwee had ik niet dat ik daar niet meer werkte. Zowiezo hebben we hier in NL nu nog steeds geen spijt of heimwee van onze beslissing om alle schepen achter ons te verbranden en naar Beieren te gaan. In ons oude huisje in Amsterdam lijken wel aso´s te wonen, de voortuin was sterk verwaarloosd, er hingen oude lappen voor de ramen en er was duidelijk al sinds ons vertrek geen raampje gelapt. Anyway, met Harald zijn we even Amsterdam ingegaan en na een bezoekje aan een goede platenzaak en boekenwinkel (dat missen we beiden zo) hebben we lekker gegeten en nog gezellig wat gedronken in onze favoriete Ierse pub waar we al sinds onze studententijd komen (Ierse pubs heb je bij ons ook niet). Het logeren bij Harald was ook heel erg gezellig, ik sliep in de logeerkamer en Pepijn op de stretcher in de woonkamer.

De volgende morgen werden door Harald op een luxe ontbijt met scrambled eggs en kaas-uienbroodjes getrakteerd, waarna wij met z´n tweeen naar de Horecava zijn gegaan. Na een dagje rondkijken zijn we onderweg naar huis nog bij de Makro geremd voor wat dingen die ze bij ons niet hebben (oa satésaus en drop). Vanmorgen vroeg onderweg naar de Jaarbeurs, gelukkig waren we verstandig geweest en hadden we de bus en de trein genomen. Vanaf Leiden valt het best mee met de trein. Onze duitse collega uit Nürnberg was niet zo handig geweest, en dacht best in de ochtendspits met de auto van Harmelen (waar zijn hotel was) naar hartje Utrecht te kunnen rijden, ook al was hij door ons gewaarschuwd dat hij dat echt niet moest proberen. Gevolg: meer dan een uur muurvast gestaan…. Andere collega´s sliepen in Zeist en die hadden wel geluisterd. Iedereen was er dus, behalve het opperhoofd met de toegangspasjes. Aaaahhh….

vrijdag 9 januari 2009

In Nederland

Vraag ons niet hoe, maar uiteindelijk is het toch gelukt om het hotel af te sluiten en weg te rijden. Het was al in de middag toen we eindelijk woensdag weg konden. Het werd dus onderweg eten bij een oninspirerend wegrestaurant, want pas na tienen waren we bij Pepijn´s ouders. Weg betekent bij ons nooit vrij zijn, dus er is de afgelopen dagen nog best wel veel gewerkt op de computer. Dan is het fijn dat ook beide ouderparen een internetverbinding hebben. Gisteren hebben de ouders van Pepijn meegeholpen folders te vouwen voor de Vakantiebeurs, daar hadden we nog helemaal geen tijd voor gehad. Donderdagavond hebben we de ouders van Pepijn gezellig getrakteerd op een lekker etentje, morgenavond trakteren wij mijn ouders op een musicalbezoek. Voor de rest zijn we vandaag een uurtje in Geldrop geweest, omdat we nog een aantal dingen op ons verlanglijstje hadden staan die we graag wilden hebben (meest drogisterijartikelen en dergelijke). Dan hebben we nog niet eens de nederlandse etenswaren gekocht, dat doen we aan het eind van het verblijf. De verlanglijst met drop en rookworsten wordt steeds langer. Het was wel leuk om weer winkels zoals de Hema en de Zeeman te zien. Uiteraard moeten we nog een keertje naar een grote stad om echt aan ons trekken te komen. Hier hebben ze uieteraard geen Bijenkorf, Fame Music of American Book Center.

Wat vinden we verder van Nederland? Wat ons het meeste opvalt is hoe slecht er hier sneeuw geruimd wordt (niet eigenlijk) en dat niemand op winterse omstandigheden is voorbereid. Bij minder winter wordt er in Beieren al meer materieel uit de kast getrokken. En dat terwijl de gemiddelde Beier altijd winterbanden heeft en sneeuwkettingen bij zich heeft, en de gemiddelde nederlander niet. We vinden de mensen in de winkel erg vriendelijk, maar daar moet dan wel weer bij gezegd worden dat dit natuurlijk Brabant is, en niet de Randstad. We hadden gedacht Nederland erg duur te vinden, maar ook dat valt heel erg mee.

De grootste grap was mijn mobiele telefoon. Ik had nog een werkende nederlandse Orange-prepaid telefoon: in Duitsland heeft die het prima gedaan, bij de grens kreeg ik nog een gezellig SMS-je met "welkom in NL" en toen was hij zijn netwerk kwijt en kon niets meer vinden. Vandaag heeft men het bij de telefoonwinkel nog geprobeerd, maar uiteindelijk bracht een telefoontje naar de helpdesk van Orange uitkomst. Orange is T-Mobile geworden, en aangezien ik een wat oudere telefoon heb, kon hij niet automatisch overschakelen. Hij moest heropgevoed worden….

maandag 5 januari 2009

De laatste loodjes

De laatste dagen zijn ingegaan voordat we de hut voor een paar weken sluiten. Mijn hemel, wat moet er nog ontzettend veel gebeuren voordat we overmorgen vroeg weg kunnen rijden. Lastig daarbij is dat het hier morgen ook nog even een christelijke feestdag is (Heilige Drie Koningen) en dat dan wéér alles dicht is. Qua dagen dat alles gesloten is, is het hier al een week net een flipperkast. We hebben hier nog wat postpakketten liggen met gevonden voorwerpen die dus echt vandaag naar het postkantoor moeten, er moeten nog medicijnen gehaald worden bij de apotheek (was vrijdag niet op voorraad), morgenochtend moeten de gasten ook nog wat te ontbijten hebben (daarvoor dus nog een paar dingetjes kopen), we moeten met de afdracht naar de bank, enz, enz. En dan nog maar niet te spreken van alle administratie die nog afgehandeld moet worden. Koffer inpakken? Wat is dat?

Ondertussen is het hier begonnen met sneeuwen. Bij de Arber lag al heel goed sneeuw, maar op onze hoogte was het al een tijdje niet zo wit meer. Als jij en je gasten het niet meer nodig hebben, dan krijg je het. Hopelijk levert het niet zo’n vertraging op onderweg naar Nederland. Grappig was wel dat iemand uit Nederland bezorgd zei dat het wel eens glad kon worden en kon gaan sneeuwen in Nederland. Die paar centimeter overleven we met onze Beierse winterbanden en sneeuwkettingen vast wel, dat zijn hier toch wel hele andere omstandigheden…..

Gisteren hebben we onze "medewerkster van het jaar" opgebeld. Nee, een reden wilde ze niet geven. Ze vertelde dat ze al máánden weg wilde. Tuurlijk schat, nog wel even half december een nieuw contract tekenen, er als de kippen bij zijn voor je kerstpakket, de verdeling van de fooi en de verdeling van de gevonden voorwerpen, maar dat "kleine detail" vertel je niet. Op de vraag of de contractondertekening of het uitdelen van het kerstrooster dan niet een goed moment geweest was om erover te beginnen was het antwoord dat er met ons niet te praten valt. Ik weet nog dat er bij het nieuwe contract expliciet aan haar gevraagd was of ze ook bij ons wilde blijven, en dat daar een volmondig ja op kwam. Die moet maar een nieuwe carriere als actrice beginnen. Ik heb haar nu gedwongen een schriftelijke opzegging aan ons te schrijven. Dan zitten wij niet met de problemen, hoef ik geen discussies aan met arbeidsbureau’s, uitkeringsinstanties en dergelijke. Als we terug zijn uit Nederland en er ligt inderdaad een opzegging, kan ze haar spullen en haar loon komen halen. Voordat ik iets zwart op wit heb, krijgt die geen geld. Dat mogen we juridisch ook doen, want als we geen opzegging krijgen is het werkweigering en mogen we onder de duitse wet haar loon als schadevergoeding houden. Pepijn heeft tegen mij gezegd dat er volgend jaar een feestdagenbonus of feestpakket komt na de feestdagen. Eerst werken, dan beloning. Ik hoop nu echt dat het de laatste log is die ik aan dit onderwerp besteed.

zondag 4 januari 2009

De drukte voorbij

Als het even iets rustiger wordt, dan voel je pas hoe moe je bent. Voor die tijd liepen we gewoon op adrenaline door. We zijn kapot, volledig op, chagerijnig, we zouden de deur wel op slot willen doen. Vandaag moesten we zelf extra aan de bak wegens desertie, kamers schoonmaken als je zo kapot bent was geen pretje. Vandaag is de eerste dag dat we niet meer 100% vol zijn, morgen gaan er nog wat mensen weg en de rest blijft nog tot de zesde. Dan is het superhoogseizoen voorbij en is het tijd om op de Vakantiebeurs nieuwe gasten te gaan werven. We moeten echter nog redelijk wat doen voordat we weg kunnen, en een koffer inpakken zou misschien ook handig zijn. We hebben besloten de ochtend van de 7de te gaan rijden richting de ouders van Pepijn, er moet nog teveel gebeuren en 1 nacht goed slapen voordat we 800 km gaan rijden is wel verstandig.

We hebben 2008 uiteindelijk afgesloten met een omzetstijging van 40% ten opzichte van vorig jaar. Niet slecht dus, al zullen we volgend jaar wéér moeten groeien om het op de lange duur vol te houden. Natuurlijk hebben we vanavond tijdens het afwassen al weer staan brainstormen hoe we de december-feestdagen volgend jaar nog beter kunnen verkopen zonder echt helemaal overspannen te worden. We zijn tot de conclusie gekomen dat groepen/groepjes in dit soort periodes erg lastig zijn, aangezien iedereen dezelfde dag aankomt en vertrekt, allemaal tegelijk wil eten en de algemene ruimtes (bijv restaurant/bibliotheek/sauna)zodanig overgenomen worden dat andere gasten nergens meer rustig kunnen zitten. Liever volgend jaar dus stelletjes/kleinere families. De Roemenen waren echter wel erg gezellig, het is maar stil zo zonder hen!

Het personeelprobleem hebben we maar even op een laag pitje gezet, er komt vanzelf iemand met hangende pootjes om loon en de inhoud van haar locker vragen. Op dit moment zijn we allebei nog te boos en hebben we allebei een te kort lontje door de vermoeidheid om een zinnig gesprek te voeren zonder potentieel dingen te zeggen die je beter niet kunt zeggen. We hebben inmiddels uitstekend telefonisch juridisch advies gehad van de Beierse Hotelbond. Uiteraard gaat het hier niet om een opzegging, want dat kan alleen schriftelijk en alleen door de werknemer zelf. Zij is dus nog bij ons in dienst. Wij hebben het recht haar te ontslaan of haar tijdelijk op non-actief te zetten vanwege het op de afgesproken tijd zonder reden niet verschijnen voor arbeid (werkweigering dus), en tevens zelfs juridisch het volste recht haar laatste loon niet uit te betalen als vergoeding voor geleden schade omdat wij een vol hotel geen avondeten konden serveren, ook geen dranken en tussendoortjes konden serveren aan de vele wandelaars die binnen kwamen, en de opgelopen imagoschade tegenover gasten en passanten door de beloofde/geboekte/geadverteerde service niet te kunnen bieden. Of we dat uiteindelijk doen ligt niet in onze aard, maar laat die maar even minimaal een paar weken goed voelen wat ze heeft gedaan. Als ze moeilijk gaat doen, kan ze ‘m krijgen, want de geleden financiele- en imago-schade is vele malen groter dan de 228 euro loon die wij haar nog uit moeten betalen. Bovendien willen we haar zelf even live zien, al is het maar om de optie die een medeblogger in zijn reactie noemde uit te sluiten. De laatste tijd leek ze erg afwezig, nerveus en in de war. Wij zijn wel heel erg benieuwd naar de redenen. Het is toch wel erg raar blij de deur uit te gaan met een vrolijk "tot morgen" en dan ineens een dag later nooit meer te willen komen, daar is toch iets anders (in de privésfeer?) aan de hand.

Sandra voelt zich overigens erg verdrietig en verraden, die dacht dat Petra haar vriendin was, maar met haar wil ze ook niet praten, en zij had ook niet echt verwacht dat Petra haar op Nieuwjaarsdag de hele dag met de shit zou laten zitten, wat ze samen in een paar uurtjes fluitend hadden kunnen doen. De kinderen van Sandra waren ook ontroostbaar, want zij had ze als verrassing beloofd dat ze ‘s middags met ze naar het zwembad zou gaan (best wel een happening voor een bijstandsgezin met 5 kinderen) en de kinderen hebben nu op een feestdag de hele dag alleen thuis gezeten totdat het te laat was om nog naar het zwembad te gaan. Wij denken dat Petra dat gezin op z’n minst ook wel excuses en een bos bloemen of zwembadkaartjes schuldig is.

Ook wij voelen ons verdrietig en verraden. Daar heb je nou meer dan een jaar fijn mee samen gewerkt, altijd rekening gehouden met schooltijden/vakanties/enz, de verhalen over de kinderen en de vakanties aangehoord, daarvoor heb je met liefde een mooi kerstpakket uitgezocht, betaalde koffiepauzes gegeven en de fooi eerlijk mee gedeeld…. Het meeste pijn doet het dat onze mensenkennis ons zo in de steek heeft gelaten. Inmiddels zijn we het er wel over eens dat we alles zwart op wit willen van haar, en dat ze als ze dit werkelijk zelf zo bedoeld heeft, dat ze dan nooit meer hoeft terug te komen. Een referentie hoeft ze ook niet te verwachten, als ik haar was zou ik een volgende werkgever maar niet naar ons laten opbellen…. De komende maanden zijn heel erg rustig, dan redden we het zowiezo met alleen Sandra en misschien wat hulp van Timo en/of Angela. In de lente gaan we dan wel eens rustig adverteren voor nieuw personeel. Voor die persoon zullen we helaas een minder aardige baas zijn, daarvoor hebben we het afgelopen jaar al teveel meegemaakt met personeel.

donderdag 1 januari 2009

Deserteur

Gniffelden wij een tijdje terug nog vrolijk over de zeer slechte arbeidsmoraal in de USA naar aanleiding van een medewerkster van de Van Dijkjes die gewoon niet was komen opdagen (zie hier), vandaag waren we zelf aan de beurt. Ik nam vanmorgen de telefoon op en kreeg de man van Petra aan de telefoon. "Ja, ze komt vandaag niet. Eerlijk gezegd, ze komt nooit meer. Doei!" Ho, ho, wacht even, dat gaat zomaar niet, zo makkelijk leg je mij niet neer…. Uiteraard wilde ik wel even weten waarom. Ze had net een nieuwe contractverlenging gekregen, met het dienstrooster had ik met iedereen z’n wensen rekening gehouden voor de feestdagen, er is nog aan iedereen gevraagd of het rooster zo goed was, gisteren was ze er nog en heeft ze nog even vrolijk staan babbelen met Pepijn en is happy de deur uit gegaan, en het andere personeel wist ook van niets en is net zo verbluft als wij dat zijn. Haar man wilde niets zeggen, "daar bemoeide hij zich niet mee". Ik heb wel gezegd dat ik het geen stijl vond dat ze haar collega zo liet barsten, want Sandra moet nu voor 2 werken en die wil ook graag naar huis naar haar 5 kinderen en de visite. Eén ding hebben we besloten: we maken geen loon van december over, totdat er iemand zich meldt, anders hoor je er heel Duits niets meer van. Uiteraard gaat er een brief heen dat ze vanwege werkweigering op staande voet ontslagen is, om onszelf in te dekken. Geen nood, er ligt hier op ons bureau alweer een open sollicitatie, die gaan we deze week maar eens bellen.