ons hotel

dinsdag 28 januari 2014

Masochistisch

Het is officieel: we moeten echt een boek schrijven. Ik heb in onze blog gezocht of we over onderstaand verhaal in oktober al eens geschreven hadden, maar kon het nergens vinden.

In oktober, toen mijn ouders hier waren, hadden we hele merkwaardige gasten. De hele manier van doen en reageren was al niet helemaal normaal. Toen vroegen ze de avond voor vertrek of ze het geld van hun verblijf niet na vertrek konden overmaken, het kwam ze nu niet zo uit om te betalen. Dus Pepijn heeft (gewoon netjes en beleefd) gezegd dat we daar helaas erg slechte ervaringen mee hadden, en dat er hier betaald moest worden. Mijn ouders waren hier en die wisten niet wat ze hoorden. "Dat vraag je toch niet?" "Ja hoor mam, heel normaal". Enfin, die mensen waren dus zo boos dat ze moesten betalen, dat ze iets heel leuks verzonnen hadden om wraak te nemen. Ze hebben 3 rollen wc papier in de wc geduwd en hem daarmee eerst goed verstopt, toen hebben ze er bovenop gescheten, en daarna doorgetrokken. Onze superlieve medewerkster had zo ongeveer eerst een emmertje voor zichzelf nodig om in over te geven, die schat kwam groen en half huilend uit die badkamer. Pepijn had toch z'n oude kluskleding aan en heeft het opgelost. Hij kwam met de biobak en plastic handschoenen vloekend door de lobby. In het gastenprofiel in de computer kwam natuurlijk meteen te staan "Zwarte Lijst".

Gisteravond tijdens de dinerservice belde er een vrouw op. De naam heb ik in de hektiek niet verstaan. De vraag was of we 30 en 31 maart een kamer vrij hadden. Nou nee, de laatste week van maart zijn we altijd dicht.  De vrouw ging huilen (?). Ze was sprakeloos, ze waren al eens bij ons, die dag was haar huwelijksjubileum, en ze hadden zich er zo op verheugd. Het was mij al snel duidelijk dat die mevrouw niet helemaal normaal reageerde. Ik heb duidelijk gemaakt dat ze ofwel een andere datum moest uitzoeken (wilde ze niet) of een ander hotel (wilde ze ook niet). Later op de avond heb ik in het computersysteem gezocht wie dat geweest kon zijn, maar vorig jaar rond die tijd hadden we alleen maar niet-getrouwde jongeren, een man alleen en wat zakenreizigers in huis.

Vanmorgen kwam er een automatische email-aanvraag binnen van een reisportaal waar wij vaak en graag zaken mee doen. Voor 30 en 31 maart, met in de vrije tekst "gasten waren vorig jaar al bij u, huwelijksjubileum". Gôh, wie zou dat nou kunnen zijn? Het antwoord was natuurlijk nee, we zijn dicht, en het maakt niets uit hoe en waar je dat aanvraagt, het eindresultaat blijft nee. Nu hadden we een naam, en  Pepijn is dus even gaan zoeken in de computer. Oh Nee....het zijn die mensen van de wc-rollen! Ik had alleen op maart/april gezocht omdat ik de indruk kreeg dat die vorige keer dezelfde periode hier waren, ze bleef maar praten over haar huwelijksjubileum. Toevallig was dezelfde medewerkster er vanmorgen ook. Pepijn dus grappend tegen haar: "je raad nooit wie er weer willen komen". Zij lachend: "weg, wegwezen, we zijn vol, boeking nooit mogelijk". Nou ja, dat gaat natuurlijk altijd het antwoord zijn als die mensen het blijven proberen. We zijn heel gastvrij, maar toch echt niet masochistisch.

**UPDATE**

Vanmiddag in Straubing in de stad op onze vrije middag: de telefoon gaat. Een mevrouw wil graag een kamer voor 3 nachten boeken in juli.  Ze noemt geen naam. Pepijn noemt prijs, mogelijkheden, en dergelijke op. De vrouw zegt dat ze 2 nachten wil afrekenen via hetzelfde reisportaal van vanmorgen. Daarom de vraag of ze misschien mevrouw X (zelfde naam als vanmorgen) is. Het antwoord blijkt ja. Pepijn maakt de vrouw in 1 zin duidelijk dat wij een boeking van haar niet meer gaan aannemen, "gezien de toestand waarin ze de badkamer de vorige keer heeft achtergelaten". Reactie: *klik*. Zonder enig weerwoord wordt er meteen neergelegd. Die wist dus precies wat ze gedaan had, anders zou iemand toch verbaast reageren of vragen stellen? Verder niets meer gehoord. Ook geen email, fax of iets dergelijks.

vrijdag 24 januari 2014

Nog altijd rustig

We zijn weer een week verder, en het is nog steeds heel erg rustig. Pepijn klust en kookt vrolijk door, en ik heb ondertussen het archief opgeruimd en de website eens aangepakt. Met boekingen voor de zomer loopt het erg goed, maar voor de komende weken is het allemaal erg mêh. Geen sneeuw betekent geen gasten. Gisteren ben ik naar de groothandel geweest, niet omdat we zoveel nodig hadden, maar omdat wat we op voorraad hadden over datum ging in de komende dagen. Zucht, daaraan kan je zien hoe belachelijk rustig het is. Er wordt niets opgegeten. Pepijn heeft ondertussen vandaag 36 blikken tegelverf bijbesteld, hij heeft grote plannen met de badkamers.

Gelukkig is het vandaag begonnen met sneeuwen en zou het de komende dagen moeten blijven sneeuwen. Op onze hoogte is het nog te warm, en hebben we vooral natte sneeuw wat niet blijft liggen. Op de Arber komt het op de skipiste wel als sneeuw naar beneden. Hopelijk levert dat wat goede boekingen op.

Dinsdag hadden we een erg lange dag op de BHV-cursus, het was wel leerzaam en leuk. We mogen onszelf nu officieel "Betriebsersthelfer" noemen. Om 21 uur waren we eindelijk klaar en zijn we met z'n tweeen een pizza gaan eten.Veel Ruhetag hebben we dus niet gehad, maar het regende en het was koud, dus erg was het niet.

vrijdag 17 januari 2014

Druk rustweekje

Wie denkt dat we een rustige sluiting hebben gehad: dream on. We hebben de afgelopen 10 dagen een dagtaak gehad aan het aannemen van reserveringen voor de zomer, de boekhouding, naar de groothandel, en zakelijke afspraken. We zitten er redelijk doorheen. Pepijjn heeft welgeteld 1 dag een beetje kunnen verven in een kamer.

Dan doen we deze weken ook nog een cursus tot bedrijfshulpverlener. Dat is sinds dit jaar verplicht voor iedereen die 2 of meer medewerkers tegelijk op de werkvloer heeft. Eigenlijk moet er maar 1 bedrijfs-hulpverlener per bedrijf zijn als je minder dan 20 medewerkers hebt, maar we wilden allebei graag. Het kwam precies goed uit dat de 2 halve lesdagen in onze sluiting vielen en de lange dag buiten onze sluiting een dinsdagmiddag- en avond is. Het is interessant en we hebben met de collega's ook veel lol. Het vroege opstaan was wel een crime, dat kunnen we allebei echt niet.

Dinsdag zijn we naar een horeca-meubel-showroom in de buurt van München gereden. We hadden ze op de beurs in Salzburg gezien, en we wilden nog steeds een keertje komen proefzitten. In de hotelkamers staat als enige relikwie van de vorige eigenaren nog een jaren 70-stoeltje, en het is hoog tijd dat daar nu eens iets leukers/beters/hippers voor in de plaats komt. Deze fabrikant heeft honderden modelletjes, die je in alle mogelijke stoffen en kleuren kunt bestellen. We hebben veel gezien, en een staal mee naar huis gekregen, maar er is nog geen beslissing. We hadden echt de slechtste dag van de week uitgekozen: koud, natte sneeuw, slagregens. We hebben behalve het bezoek aan de showroom en lunchen in Erding verder niets gedaan met onze dag. We wilden nog een rondje lopen door het centrum van Erding, maar dat hebben we na een paar minuten nat koukleumen maar opgegeven. Het werd tegen het eind van de middag echt spiegelglad, dus we wilden ook zo snel mogelijk zien dat we veilig thuis kwamen. De volgende ochtend werden we wakker in een witte wereld, maar de pret duurde niet lang: het is buiten nog steeds ruim boven nul, dus het meeste is inmiddels weer weggedooid.

Door het gebrek aan sneeuw is er in de hele regio ook een ernstig gebrek aan hotelgasten.We hebben nog wat klantjes die wat oude hotelbonnen inleveren deze week, maar voor de rest is het armoe troef. Zoals gezegd: er bellen heel veel mensen voor hotelreserveringen, maar alleen maar voor de zomer en de christelijke feestdagen in juni. Qua weersomstandigheden blijft het afwachten of het wintersportseizoen nog gered kan worden. Van 10 tot 14 februari vinden in Lam de Special Olympics plaats (Olympische spelen voor geestelijk gehandicapten), en er zijn al vragen van de organisatie hoe dat moet als er geen sneeuw is. Die week is het hotel nog extreem leeg, dezelfde trend bij de sporters als algemeen: niemand maakt een reservering zolang er geen sneeuw is.

zondag 5 januari 2014

Nieuw jaar, dezelfde uitdagingen

Zo, het begint eindelijk wat rustiger te worden, dus eindelijk tijd voor een logje. Buiten hebben we vandaag voor het eerst sinds een maand of zo neerslag, helaas is het zo warm dat het nergens in de vorm van sneeuw naar beneden komt. Het is eenvoudigweg te warm. Qua sneeuwgebrek hebben we nog nooit zo'n miserabele Kerst en Oud&Nieuw gehad. Degene die beweert dat de opwarming van de aarde een leugen is, moet hier eens komen kijken.

Tot Kerst ging skieen en langlaufen nog wel, daarna ging er door het gebrek aan sneeuw niets meer qua wintersport. Soms heb je vreselijke zeurgasten die ook graag gratis eerder weg willen als het niet sneeuwt, maar dat was dit keer gelukkig niet zo. De meeste wisten het al voordat ze kwamen. Wel hebben we erg te kampen gehad met annuleringen. Ik denk dat we daar binnenkort een inkassobureau op kunnen zetten, want die vinden allemaal dat ze niet hoeven te betalen omdat er geen sneeuw lag. We waren eigenlijk volgeboekt, maar hadden ineens redelijk veel lege kamers. Enige last-minutes hebben we nog wel gekregen, maar vol zijn we nooit meer geworden, en zeker niet tegen hoogseizoenprijzen. De omzetstrop is erg verdrietig. En al die mensen die niet gekomen zijn, eten hier natuurlijk ook niet. Dat is een grote brok om te slikken voor een klein bedrijf als het onze. Normaal gesproken verdienen we in deze 3 weken een aanzienlijk percentage van onze hele jaaromzet, en dat hebben we nodig om de lege novembermaand en de magere januarimaand te subsidieren. Dat is dit jaar dus niet helemaal zo gelukt.
Gezien de kou, regen en overstromingen in het voorjaar, het gebrek aan zomerweer in de zomer en nu het gebrek aan sneeuw, mag het een wonder heten dat we ook 2013 weer met een gezonde omzetplus afgesloten hebben.

Morgen gaan de laatste gasten weg, en dan zijn we 9 dagen dicht. We kennen dat van andere jaren: de tweede week van januari doet traditioneel nooit iets, en zonder sneeuw al helemaal niet. Dit jaar hebben we dus zelf gepland met een sluiting, dan hoef je geen personeel op standby te zetten en de hele dag aanwezig te zijn "voor het geval dat". We gaan nu echt weer de verfkwast ter hand nemen, er ligt nog genoeg boekhouding en strijkgoed, plus een hele hoop andere klussen en klusjes.We hopen wel een dagje weg te gaan, even naar de uitverkoop of zo.

Een medewerkster liep als enige tijd jaloersig te doen over onze vakantie. Tsja, ze zou zelf ook wel graag op vakantie willen, maar ja, daar had ze eigenlijk geen geld voor. Nee, wij boeken ook de goedkoopste vakantie in het laagste van het laagseizoen die we kunnen vinden, 9 maanden van te voren, en sparen daar keihard voor. Nou, ze heeft iets op gevonden, en wij  mogen betalen.... Ze heeft zitten zeuren bij de ziektekostenverzekering dat ze zo'n zere rug heeft (o ja, sinds wanneer?) en nou mag ze van de verzekering 3-4 weken op kuur, met uitzicht op verlenging tot 6 weken. Die kuur wordt beschouwd als ziektedagen, en driemaal raden wie haar gemiddelde loon al die tijd mag doorbetalen. Ze is oproepkracht, en had eigenlijk in januari bijna geen uren gehad (we zijn dicht/zeer leeg), maar nu mogen we het gemiddelde loon wat ze de afgelopen 12 maanden heeft verdiend gaan doorbetalen, en niet de daadwerkelijk uit te roosteren dagen. Dit alles voelt voor ons erg oneerlijk, ook omdat we weten dat ze niet ziek is. De laatste tijd kwam ze ook steeds al met ziekmeldingspapiertjes voor iedere dag dat ze vage buikpijn zou hebben of zo, altijd in weken dat ze nauwelijks ingedeeld stond natuurlijk.
Boontje komt echter keihard om haar loontje, want ze had gedroomd van een mooi kuuroord in de Alpen of aan de Oostzee, of in de buurt van een leuke stad, maar de verzekering voelde denk ik ook nattigheid. Ze gaat naar een oud DDR-sanatorium, in een treurig kuuroord in de middle of nowhere, 45 minuten buiten Chemnitz, in een deel van Saksen waar het in juni nog onder water stond. Het is daar vast heel gezellig in januari. Ze moet met de trein, "want ze mag met haar slechte rug absoluut niet zelf autorijden" van de verzekering. Ze kan daar, zeer tot haar chagrijn, zonder vervoer dus ook geen leuke dingen ondernemen. Nee schat, je moet in die kliniek rugoefeningen doen om beter te worden. Grinnik.

Een andere medewerkster komt al meer dan een jaar niet werken, en sinds mei is er geen contact meer met haar te krijgen. We hebben haar dus 2 weken geleden een brief geschreven dat zonder tegenbericht haar contract eind februari wordt opgezegd. Geen reactie. Wel stuurt ze een andere medewerkster SMSen met de vraag hoe het met die collega gaat en met de beste wensen. Ze leeft dus nog wel, en heeft ook een werkende mobiele telefoon. We kunnen binnenkort weer een personeels-advertentie zetten.....