Aanhangerleed

Daar sta je dan bij de KfZ-Zulassungsstelle met alle papieren van de aanhanger. Krijg je de mededeling "waar zijn de verzekeringspapieren?". Nou, daar hadden we ‘s ochtends in onze oneindige wijsheid al voor gebeld met de autoverzekering, maar die hadden ons verzekerd dat we dit niet nodig hadden. Volgens de autoriteiten is dat alleen voor "sport-aanhangers", dus voor alle aanhangers waarop sportartikelen vervoerd worden (dus ook boten, motoren, paardentrailers enz). Voor een gewone aanhanger, die in de meeste gevallen minder zwaar gebruikt zal worden dan alle bovenstaande modellen heb je raar genoeg dan weer wel een verzekering nodig voor het geval dat die op eigen houtje gaat rijden. Bovendien wilden ze het Nederlandse kenteken innemen om een Duitse te kunnen uitgeven. Zoals vorige keer al tegen ze verteld, heeft een kleine Nederlandse aanhanger geen eigen kenteken. Moeilijk! Uiteindelijk heeft Pepijn live mobiel staan bellen met de fabrikant in Nederland die meteen een fax heeft gestuurd. Iedereen was zeer onder de indruk van deze service. Er is ons echter verteld dat we nog minimaal 2 keer terug moeten komen, 1 keer met de verzekeringspapieren en 1 keer met de aanhanger zelf, zodat ze het chassisnummer en dergelijke zelf kunnen zien. Hoezo bureaucratie? We hebben gisteren bij de bouwmarkt dan maar een takken-hakselapparaat gekocht, zodat de enorme berg takken in ieder geval tot kleine houtjes is gedecimeerd. De bedoeling was om met het afsnijdsel in de aanhanger naar de gemeentewerf te rijden, maar ja, dat kan niet zonder kenteken en zonder verzekering.

Maandag hebben we een leuke dag vrij voor onszelf gehad. We hebben een groot stuk van de Glasstrasse gereden, die natuurlijk langs Lam loopt. Het Beierse Woud is een grote producent van ambachtelijk glas en kristal, en overal kan je dan ook glasblazerijen en glas-galeries bezoeken. We waren twee weken geleden de andere kant al opgereden en naar Weinfürtner in Arnbrück geweest, een van de allergrootste van de streek. Meer richting zuiden, richting Spiegelau, Frauenau en Grafenau heb je wat kleinere glaswinkeltjes en kom je bovendien in het hart van het Nationaalpark Beierse Woud, en dat is qua natuur dus ook overweldigend mooi. ‘s Avonds hebben we bij een Italiaan in Regen heerlijk op een terrasje langs het water van de rivier de Regen buiten gegeten.

Het is hier al een paar dagen echt 24/25 graden en dat blijft tot zaterdag nog zo. Morgen zitten we ineens 4 dagen stampvol, dus we genieten vandaag nog even van de rust. Pepijn is het receptieraam nog een keer aan het verven, dat kan natuurlijk niet als er gasten zijn (stank, verf aan kleding), dus morgen ziet de receptie er ook weer strak uit. Ik ga zo nog even alle kamers nalopen of er nog stof ligt en alles compleet is enzo, dan kan iedereen er morgen zo in. We hebben gisteren flink boodschappen ingeslagen, dus honger hoeft niemand te hebben.

De kop is er trouwens ook af met de boekingen van volgend jaar: we hebben net de eerste boeking ontvangen voor januari. Het wachten is op de nieuwe brochure van de VVV, die zou over een paar dagen klaar moeten zijn en aan de hand daarvan gaan mensen hun wintersportvakantie en zomervakantie boeken. Steffi van de VVV heeft al gezegd dat het voor ons echt gaat uitmaken dat we nu wel in de brochure gaan staan, veel mensen willen toch graag iets uit een boekje beslissen en doordat de vorige eigenaar geen geld wilde uittrekken voor reclame zijn we dit jaar waarschijnlijk veel boekingen misgelopen. Niet dat het zo erg is, we hebben genoeg te doen en te regelen. Gisteren heb ik eindelijk weer eens een paar verhuisdozen uitgepakt, en de keukenkastjes zijn eindelijk ook ingeruimd. Het jammere is dat er nog zoveel dozen staan in het privé-gedeelte, dus je ziet bijna geen verschil. Op 1 of andere manier was het een beetje emotioneel om te doen, alsof je je ineens realiseert dat het echt definitief is dat alles uit de dozen komt. Gek, want heimwee of zo hebben we helemaal niet…