Eindelijk

Het is laat, ja ik weet het. Eindelijk tijd voor een blogje. De kat ligt tevreden naast mij op het bureau. Eindelijk een baasje die een beetje aandacht voor haar heeft. De voeten bonken in mijn schoenen. Eindelijk even zitten. Het is niet te beschrijven wat hier de laatste weken heeft plaatsgevonden. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt. We halen een kamerbezetting van bijna 100%, iedere avond komt bijna het hele hotel meerdere gangen a la carte bij ons eten. Zo'n omzet en zo'n bezetting hebben we nog nooit gehad. We hebben ernstig slaapgebrek, maar we hebben super tevreden gasten en dus voelen we een hoop positieve energie. De gasten merken niet veel van de drukte, er hangt in het hotel zoals altijd een heerlijke relaxte rust overdag. Gasten vragen af en toe zelfs of ze de enige gasten zijn, en zijn erg verbaasd als ze ineens bij het ontbijt of diner zoveel anderen zien.  Af en toe voel ik mij wel als een hamster op zo'n looprad die er niet meer af mag. Zoals die keer dat ik 's nachts om 3 uur nog aan het strijken was omdat de dames anders 's ochtends geen schone kussenslopen voor de kamers meer hadden, zoals die ene keer dat ik eerder opgestaan was zodat ik dan in alle rust even alle boekingen van de avond ervoor in kon voeren voordat de telefoon weer roodgloeiend stond.

En heel soms heb je een beetje aparte dingen. Iets wat je normaal niet echt zou opwinden, maar waar je nu door geergerd bent omdat je er geen tijd voor hebt. Een taxi die op de afgesproken tijd niet komt opdagen, iemand die bij vertrek wel erg veel in de kamer heeft ingepakt, in het weekend naar de noodtandarts omdat er een vulling uit je kies valt, iemand die op zaterdagavond doodleuk nog even meldt extra-speciaal brood te willen, een gesprongen waterleiding in het plafond van een bezette kamer, en een surrealische discussie met een geinteresseerde die eeuwig doorzeurt dat het toch geen klantenservice is dat het hotel vol is net nu zij wil boeken.

Met het personeel redden we het allemaal net. Gelukkig wil onze werkstudente deze weken lekker bijverdienen. Vanaf eind volgende maand heeft ze wel erg veel college, dus kan ze alleen nog maar 1 of 2 dagen in het weekend werken. Daar voelde ze zich enorm schuldig over, of wij dan nog wel de beloofde contractverlenging wilde. Tuurlijk, die meid willen we niet kwijt, we vrezen al de dag dat ze is afgestudeerd en een baan als bedrijfskundige vindt. Met hangen en wurgen heb ik nu het rooster voor die laatste septemberweek rond gekregen. Pepijn en ik waren het er dus al over eens dat we aankomende week een advertentie moesten gaan zetten.
Donderdag moest ik even naar de lokale supermarkt, en daar kwam ik Regina tegen. Zij heeft in 2008 bij ons gewerkt, maar moest helaas jankend van frustratie opzeggen omdat ze het werk toch niet kon combineren met man, kind en hulpbehoevende moeder. Ze vertelde dat haar moeder inmiddels was overleden, dat ze was gescheiden, en dat haar kind in september naar de middelbare school gaat. Vanaf september wilde ze dan eigenlijk weer op zoek gaan naar een leuk baantje. Mijn reactie was: joh, we zoeken vanaf september iemand voor erbij. Ze was meteen enthousiast. De volgende dag belde Pepijn toen ik in de groothandel liep dat Regina even was langsgeweest, en dat we een nieuwe-oude medewerkster hadden. Christine vindt het wel heel erg gezellig dat Regina terug komt, en wij ook, de anderen kennen haar natuurlijk niet. Ik geloof dat de opluchting bij het hele team groot is dat er weer verlichting komt, en dan ook in de vorm van iemand die ons en het hotel al kent en waarvan we ook weten dat die hard werkt. Zo zie je maar dat je altijd op goede voet uit elkaar moet gaan....

We hebben besloten dat we dinsdag thuis blijven en heerlijk gaan bijslapen en rondrommelen. We hebben onze nieuwe TV nog niet eens kunnen programmeren, en de eigen woning even opruimen zou ook fijn zijn. De afgelopen dinsdag zijn we met vrienden Sybren en Marit naar de Waldwipfelweg en Haus am Kopf geweest. Dat was heel erg leuk.