Pech komt zelden alleen (deel 2)

Inmiddels zijn we al anderhalve week dicht, maar om te zeggen dat we met volle teugen genieten...nou nee.....

Vorige week donderdag was natuurlijk de dag van mijn kaakoperatie die al vele maanden gepland was. Gelukkig is alles naar wens gegaan, maar het blijft een operatie waar je moe van wordt en veel pijn van hebt. Wat ook niet helpt is dat je een hele tijd heel gefrustreerd alleen maar zachte en vloeibare dingen kunt eten. Wie langer meeleest, weet dat ik 2 jaar geleden een darmbloeding heb gehad, waarschijnlijk als gevolg van teveel pijnstillers na 3 zware operaties. Ik mag dus een hele hoop pijnstillers niet hebben. Dan moest ik maar paracetamol nemen, lekker onschuldig. Probleem is dat ze bij zo`n soort operatiepijn echt niet goed helpen, zelfs als je de maximale dagdosis zou nemen.....(wat ik overigens slechts 1 van de dagen heb gedaan).

De wonden genazen supersnel. Dat is bij mij altijd zo, maar de kaakchirurg wilde dat weer eens niet geloven. Op dinsdag (dus 5 dagen na de operatie) waren we voor controle bij hem in Straubing. Alles was al bijna genezen, dus op donderdagmiddag mochten de hechtingen eruit, een week eerder dan hij had gedacht en dan konden we daarna fijn een last-minute vakantie gaan boeken. Tot zover het plan....

Bij thuiskomst zaten we na het eten gezellig op de bank, toen ik om 21 uur kermend van de buikpijn van de bank af viel. Ik ben maar naar bed gegaan, ik dacht gewoon dat het vermoeidheid en stress was van de afgelopen week. Midden in de nacht begon het klappertanden, de koude rillingen, de koorts en de ondragelijke stekende pijn. Niets wat ik nam of hoe ik ook ging liggen bracht enige verlichting. We dachten beiden: dit is de blinde darm die 2 jaar geleden ook al zoveel problemen heeft veroorzaakt. In de ochtend zijn we meteen naar de huisarts gereden, die hetzelfde dacht. Op de eerste hulp in Straubing hebben ze mij helemaal binnenste buiten gekeerd, ik heb een chirurg aan mijn bed gehad, toen een gynaecoloog en toen weer een andere chirurg, maar er kwam niets opvallends naar boven. Ze hebben naast blinde darm en eierstokken aan echt alles gedacht: een liesbreuk, de ziekte van Crohn, buitenbaarmoederlijke zwangerschap, verzin het maar. Ik ben topfit en supergezond volgens alle onderzoeken, geen verhoogde bloedwaarden, maar toch had ik ergens waanzinnig pijn. Het vervelende was ook nog dat de pijn zakte, ik voelde mij echt zo`n aansteller. Ze kwamen met 2 opties: ter observatie blijven of naar huis, maar meteen terugkomen als het weer begon. Gezien het feit dat het al half 4 's middags was en de observatie waarschijnlijk betekende "in een bed leggen met een paracetamolletje" besloten we dat we dat ook thuis konden doen.

Thuis ben ik even gaan slapen met een pijnstillertje, maar 2 uur later werd ik wakker met pijn. Pepijn stelde voor eerst iets lekkers te eten te gaan maken, maar bijtijds het klaar was, kon ik de lucht ervan al niet verdragen. Toen begonnen de steken weer. Oh nee toch.....Pepijn heeft net aan zijn eten op kunnen eten, toen zaten we alweer in de auto naar Straubing. Hij grapte nog dat de auto binnenkort geen bestuurder meer nodig had, maar zelf de weg naar Straubing kon vinden.... Dit keer werden echt de topchirurgen aan mijn bed gezet, die weer met alle mogelijke theorieen kwamen. Er was weer niets te vinden, mijn bloedwaarden waren zelfs nog veel beter dan eerder. Eentje gooide een nieuw idee in de groep: zouden mijn darmen misschien een probleem hebben met de paracetamol? Besloten werd mij nu toch echt te houden voor de nacht, en ik werd in een bed gelegd met een infuus met Buscopan tegen de krampen. Zoals bekend heeft dit ziekenhuis geen gordijnen, kwam de nachtzuster ieder uur controleren hoe het met mij ging, en mijn buurvrouwtje werd om 6 uur al klaar gemaakt voor haar operatie, dus ik heb misschien 3x een uurtje geslapen. De geneugten van een ziekenhuis.....De volgende dag volgde weer een batterij tests en onderzoeken. Volgens de bloedwaarden moest ik ondertussen een health food etende marathonloper zijn, en er was niets te vinden. 's Middags werd ik dus naar huis gestuurd, en konden we meteen door naar de kaakchirurg om de hechtingen te laten verwijderen.Daar grapte Pepijn dat we in 1 week al meer dan 1000 km heen en terug hadden gereden naar Straubing, en dat hij nu echt niet meer terug kwam.

Thuis besloten we de theorie van geen pijnstillers te nemen maar eens te testen. Natuurlijk had ik een miserabele nacht, maar 's ochtends was ik zo goed als pijnvrij. De hele dag heb ik geslapen, om het slaapgebrek van de twee voorgaande nachten in te halen. De grote steken heb ik niet meer. Wel begon mijn kaak te zeuren. Bij nader onderzoek blijkt er een vergeten hechting in te zitten die is gaan zweren. Oh nee toch......morgen maar even naar de tandarts-weekenddienst, want dit houd ik niet tot maandag uit.