Taartje met gevolgen

Dinsdag hadden we een volle dag gepland. We hadden een afspraak bij de groothandel in Straubing, die wilde bij ons gaan leveren, en dus moesten we langs voor een gesprek en dat ging alleen op dinsdag. Uiteindelijk was het weer zo'n afspraak die een van ons echt wel alleen had kunnen bijwonen. Jammer van de Ruhetag. Onderweg zijn we nog even langsgeweest bij de accountant. Die had onze beide handtekeningen nodig voor een belastingaangifte, dus onderweg naar Straubing konden we meteen in Cham stoppen. We kregen ook meteen papieren voor de bank mee, die konden we dan ook meteen in Straubing bij het hoofdkantoor van de bank afgeven na onze afspraak bij de groothandel.

Inmiddels was het al half 5, en hoog tijd voor iets warms en iets lekkers erbij. Schuin tegenover de bank zit een Konditorei die daar letterlijk al 100 jaar zit en waar we eigenlijk nooit naar binnen gaan. Wij hebben daar dus thee met een taartje genomen. In de uitverkoop hebben we allebei nog een paar stevige schoenen gekocht en daarna was het alweer tijd om richting huis te gaan. We hadden met Kerst van onze medewerksters een bon gekregen om lekker uit eten te gaan bij ons favoriete restaurant in Kötzting, en dat hebben we nu eindelijk benut. Al voor het eten voelde ik mij heel erg moe en kreeg ik steeds meer buikpijn. Tijdens het hoofdgerecht voelde ik mij steeds misselijker en erg naar worden, en het nagerecht heb ik niet meer gehaald, dat heb ik op het toilet doorgebracht. Thuis gekomen heb ik vervolgens de hele avond in de badkamer gebivakeerd. Ik zal niet teveel in detail treden, maar zo ziek ben ik echt in jaren niet meer geweest. Het was duidelijk klassieke voedselvergiftiging. Het duurde niet lang of Pepijn had ook dringend een wc nodig. Dan is het toch fijn dat we er zoveel hebben.... Gezien wat we waar gegeten hadden en om welke tijd, kon het eigenlijk niets anders dan het taartje zijn. Onze fijne dag uit eindigde om half 10 onder de wol, met een emmer naast het bed. De hele nacht zijn we getergd door dramatische buikpijnen en af en toe een sprint naar de badkamer.

De volgende dag moest er toch iemand uit bed om het ontbijt te doen. We hadden al besloten dat we geen eten gingen koken woensdag, dat zou onverantwoordelijk zijn, we zouden iemand kunnen besmetten. Voor het ontbijt stond alles al klaar in de koelkast en het meeste is verpakt, dus dat ging nog. Ik heb mij door het ontbijt heen gesleept, het is erg rustig, dus dat ging nog net. Omdat het zo rustig was, hadden we het personeel een dagje vrij gegeven. Je zal altijd zien, wat een timing. Toen Pepijn uit bed kwam, ben ik er meteen weer ingegaan, en hij heeft de kamers schoongemaakt. We hadden de hele dag geen honger, en 's avonds hebben we een boterhammetje gegeten. Heel vroeg lagen we in bed. Vanmorgen heeft Pepijn het ontbijt gedaan, en heb ik tot half 1 (!) geslapen. Nu ligt Pepijn weer in bed. Het blijft dus kwakkelen. We voelen ons de hele tijd zwak en misselijk. Eigenlijk zouden we vanavond naar de vergadering van de Beierse Hotelbond gaan, maar ik had al gezegd dat ik dat echt niet kon opbrengen, en nu zei hij ook net dat hij waarschijnlijk ook niet ging. Godzijdank is het net een paar dagen ietjes rustiger en hebben we al een paar dagen geen enkele eter 's avonds, maar het weekend moeten we weer topfit zijn.