Opgebrand

Het is ieder jaar een bekend fenomeen: de week dat de scholen weer beginnen in Beieren is het hier wat rustiger. Mensen die aangewezen zijn op de schoolvakanties gaan niet meer op vakantie, mensen zonder kinderen wachten graag nog een weekje. De gasten die we wel hebben zijn koopjesjagers die niets uitgeven. Je ziet ze niet, ze kopen niets, je hebt er geen lol van. Lekker rustig is het wel, gezellig niet, want het is ook nog van het soort "rupsje-nooit-genoeg". Nu zouden we dus theoretisch wel toe moeten komen aan veel wat is blijven liggen in de idioot drukke tijd. Zoals ieder jaar brengt dit midweekje echter het besef dat we onszelf weer hardgrondig voorbij zijn gelopen de afgelopen maanden, en komt alle vermoeidheid er bij iedereen uit. Onze parttimer loopt een paar keer per week tegen zichzelf te herhalen "nog 2 maanden, nog 2 maanden". Ze vindt het geloof ik ook wel fijn dat haar kinderen weer naar school zijn, die 2 maanden vakantie (Tsjechische kinderen hebben 1 juli t/m 31 augustus vrij) zijn echt pure stress voor haar, ook omdat haar man onregelmatig werkt, en ze dus vaak een opvangprobleem heeft als de kinderen vrij hebben. Ze heeft het weer rondgebreid deze zomer: een weekje bij haar ouders, een weekje bij de andere oma, een weekje bij haar zus, 2 weken op voetbalkamp, zelf een weekje vakantie genomen, papa is nog een paar dagen met de kinderen gaan raften, enz...

Pepijn heeft het echt heel zwaar op het moment. Aan zijn gedrag merk je dat hij dringend aan rust toe is. En omdat de hele papierwinkel en de tuin natuurlijk is blijven liggen, heeft hij het paniekgevoel dat hij door en door moet. Het feit dat er in het hoogseizoen een dierbare is overleden en hij nooit tijd heeft gehad om dat even rustig te verwerken, komt er nu ook uit. Ik had gisteren een ziekjesdagje. Waarschijnlijk dinsdag op de Ruhetag mezelf voorbij gelopen met de hitte, of iets verkeerds gegeten. Een dagje in bed, en het gaat al een stuk beter. Ik ben niet meer misselijk, maar ik heb nog steeds flink hoofdpijn.

Vanaf morgen is het nog even 3 weken vol gas geven, en dan stort het na het lange Wiedervereinigungs-weekend altijd helemaal in. Het is afwachten wat het weer doet, wat je in oktober de laatste 4 weken nog binnen harkt. Bij mooi weer wordt er nog volop gewandeld, bij slecht weer valt het een beetje op zijn gat. Vandaag is het nog tropisch warm, ook in Beieren zuchten we nog steeds onder een hittegolf. Morgen slaat het weer om, en wordt het een paar dagen herfstig. Dat gaat na het weekend over in mooi nazomerweer, vanaf het midden van volgende week wordt het 17 tot 20 graden en zonnig. Over anderhalve week komt Pepijn's vader met zijn oom langs, en de eerste week van onze bedrijfssluiting komen er 4 vrienden een week helpen klussen,dus dat is wel heel gezellig allemaal.

Dinsdag was het zo heet dat we niet zijn gaan wandelen. We waren ook veel te moe, en het spiertje in mijn voet, en Pepijn zijn voetontsteking en -breuk speelden ook parten. Er is deze week een nieuwe treinlijn geopend vanaf Viechtach, en we hebben dus heerlijk in de airconditioned trein gezeten en genoten van de prachtige route door het dal van de zwarte Regen. Dit gebied heet niet voor niets in de volksmond "Bayerisch Kanada", zo mooi is het daar. Van Viechtach naar Gotteszell lag een oud spoortracé, wat al vele jaren alleen nog door een museumlijntje sporadisch gebruikt werd, nadat het begin negentiger jaren van de vorige eeuw werd stilgelegd. Het spoor is opgeknapt, en nu rijdt de Waldbahn daar een uursdienst, met aansluiting in Gotteszell naar Deggendorf, en de andere kant op richting Regen, Zwiesel, Bayerisch Eisenstein.

Wel jammer is dat de trein vroeger van Gotteszell via Viechtach nog verder tot Blaibach reed, alwaar er een prachtige aansluiting was op de trein naar Lam en Cham. In 1991 is de spoorbrug bij Blaibach echter afgekeurd, en daarna is de rails opgegraven. De kans dat dat stuk ook weer gereanimeerd wordt is echter bijna nul, omdat er in Viechtach gebouwd is op de plaats van het voormalige tracé naar Blaibach, en het bouwen van een nieuwe brug bij Blaibach een vermogen kost, wat Landkreis Cham en de gemeente Blaibach niet heeft. Je ziet nu dat er kortzichtig in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw overal in onze regio treinlijntjes zijn opgeheven, waar nu een behoefte aan is. Landkreis Regen heeft besloten dat de leegloop van het platteland moet worden tegengegaan door beter openbaar vervoer, en vanuit Viechtach en de kleine dorpjes langs de lijn kunnen jongeren nu sinds dit collegejaar thuis wonend naar HBO opleidingen in Deggendorf, kan er geforenst worden, en is het ziekenhuis in Deggendorf bereikbaar. Helaas is de wil en het geld er in Landkreis Cham niet om de treinlijnen Blaibach-Viechtach en Miltach-Straubing weer terug te leggen. Veel medische dingen kunnen alleen in Straubing of Deggendorf, veel dingen inkopen kan alleen goed in Straubing of Deggendorf, studeren kun je ook aan HBO-opleidingen in Straubing, en nu ben je vanuit Lam 5 uur bezig naar München, wat anders via Blaibach en Deggendorf toch wel 1 tot 2 uur korter kan.

Na ons treinritje zijn we heerlijk buiten gaan eten op ons favoriete zomerterras bij de Italiaan in Regen, gelegen aan de rivier de Regen.