Spoedopname

Maandagavond kreeg ik ineens stekende pijn in mijn onderlijf. Heel erg pijn. Omdat we laat en slecht gegeten hadden, zocht ik er eigenlijk eerst niets achter. Dinsdag was het iets minder, maar begon ik ineens te bloeden. Pepijn vond dat ik op moest bellen naar de kliniek in München. Daar waren ze het met Pepijn eens dat dit niet normaal was. Een beetje bloedverlies tot 4 weken later was normaal, zeurderige pijn ook, maar ineens heftig bloedverlies en steken 3 weken na de operatie niet. Pech: de chef-arts was naar een congres en volgende week weer aanwezig. Gezien de ernst van de klachten leek het de assistente een goed idee dat hij er zelf naar keek, en maakte een afspraak voor volgende week donderdag. (eerder ging niet).

Iedere dag sliep ik steeds meer deze week , dinsdag stond ik pas om 14:00 uur op, dinsdagavond ging ik om 22 uur helemaal kapot naar bed, om woensdagmiddag pas om 16:45 uur wakker te worden. Woensdagavond lag ik er weer om half 10 in. Donderdagochtend was ik het zat: naar de huisarts, en wel meteen. Gelukkig was ik zo bijdehand geweest nuchter te blijven, ik had al zo'n voorgevoel.... De huisarts vertrouwde het ook voor geen meter. Hij twijfelde tussen een beginnende blindedarmontsteking en rechter eierstokontsteking, en wilde mij zo snel mogelijk naar een ziekenhuis hebben. Natuurlijk niet in Cham, dat was wel duidelijk na hun poging mij te vergiftigen vorige keer. Hij raadde het Barmherzige Brüder St. Elisabeth in Straubing aan, aangezien die volgens hem een hele goede gynaecologie-afdeling hebben, en ook prima raad met een blindedarmontsteking weten. Hij belde meteen voor mij op dat ik eraan kwam. Wij zijn nog even snel thuis geweest om het personeel te instrueren en even een "vluchttasje" in te pakken met wat toiletspullen, nachthemd, ondergoed e.d. voor het geval ik moest blijven.

Bij aankomst in Straubing mocht ik meteen door naar de gynaecologieafdeling, waar een leuke en kundige vrouwelijke arts mij al opwachtte. Het hele team op de afdeling heeft meerdere keren excuus geuit dat het zo lang duurde, maar wij vonden het supersonisch snel gaan allemaal (en zeer professioneel). Na een echo was de arts van mening "daar zit wat achter de baarmoeder bij de eierstok". Er kwam een tweede arts bij, en samen dachten ze dat het een bloeduitstorting of inwendige bloeding van de vorige operatie was, die er onmiddellijk uit moest. Een ontsteking was onwaarschijnlijk, daarvoor waren mijn bloedwaarden te goed. Meteen kreeg ik een bed toegewezen, ik mocht de afdeling niet meer af, tijd om de tas uit de auto te halen was er niet meer, ik stond nog met mijn kleren aan naast het bed toen ik al werd afgehaald voor de operatie. Ik had op verzoek zo'n fijne slaappil gekregen als in München, maar er werd bij gezegd dat die niet meer op tijd ging werken. De rit met het bed naar de ruimte waar ik op een operatiebaar werd gelegd heb ik nog meegemaakt, daarna weet ik gelukkig helemaal niets meer.

Ik werd uren na de operatie wakker, met minimale pijn, en had meteen praatjes voor tien. Toen Pepijn 's avonds laat nog even op bezoek kwam was hij verbaasd hoe goed het ging. Om half 10 kreeg ik van de zuster een bordje eten: 3 bruine boterhammen met een kaasplateau. Ik had zo'n honger, het was een feestmaal. Na een goede maar korte nacht (welke idioot monteert geen gordijnen in een ziekenhuiskamer???) kwam de chef-arts die de operatie had uitgevoerd aan het bed. Ik mocht meteen naar huis, zo goed ging het met mij. Hij vertelde dat er nooit met zekerheid zal komen vast te staan wat er nou eigenlijk gebeurd is, maar dat mijn rechter eierstok en mijn blindedarm aan elkaar gekleeft zaten en dat was gaan irriteren en licht gaan ontsteken (wat heb ik toch een goede huisarts!). Nog 1 of 2 dagen langer en ik was echt een absoluut noodgeval geworden en was beide organen kwijt geweest. Waarschijnlijk is dit gebeurd nadat de endometriose van mijn eierstok is gelaserd in München, en bij de genezing is het per ongeluk aan elkaar gegroeid. Alle organen zijn gered, maar de komende weken moeten uitwijzen of mijn blindedarm het gaat redden. Aangezien ze de operatie konden doen via de al aanwezige sneden in de buik, en er voor een blindedarmoperatie nieuwe incisies gemaakt moesten worden en het niet duidelijk was of de blindedarm er daadwerkelijk uit moest, hebben ze besloten de blindedarm erin te laten zitten. Misschien zitten we er binnenkort dus weer....

Vandaag is het dorpsfeest hier in Frahels. Van taarten bakken is dit jaar natuurlijk niks gekomen, dat begrijpt iedereen. We gaan straks heel even langs om onze neus te laten zien, maar na 1 mineraalwater ga ik weer naar huis. Omdat ik mij zo goed voel, moet ik oppassen dat ik het niet overdrijf.