Ziekenhuis nr 4

Dit keer heb ik mijzelf overtroffen....3 voertuigen  met blauw zwaailicht voor de deur....wauw...mijn eigen actiefilm! Nou ja, grappend bedoeld dan, ik voelde mij behoorlijk opgelaten dat ik ten overstaan van een vol hotel de ambulance in geschoven werd.

Zaterdagavond hadden we volle bak, de groep met klassieke auto's natuurlijk en voor de rest nog een hoop andere gasten. We hadden de hele dag een gigantisch blik personeel opengetrokken: Claudia op ontbijt, Sarka voor de kamers, Sandra in de keuken voor de voorbereidingen van de grote barbeque, en 's avonds Christine voor de bediening. Alles om mij maar te ontlasten, want het ging heel erg slecht met mij. Ik leed aan ondragelijke en helse pijnen in mijn buik, die in de loop van de week steeds erger geworden waren. Vrijdag had de huisarts mij al andere zware pijnstillers gegeven, ook omdat we dachten dat een deel van de pijn misschien van Ibuprofen-overgevoeligheid zou kunnen komen en ik die beter niet meer kon nemen. Van die nieuwe tabletten was het al beter geworden. Zaterdagavond dacht ik echt dat ik dood ging, ik had zo'n pijn dat ik wel wilde gillen en mezelf iets aandoen. Met een pijnstiller ben ik in bed gaan liggen en doodmoe uiteindelijk ingeslapen.

Zondagochtend kon ik Pepijn wakker maken: ik was heftig aan het bloeden, het helderrode bloed kwam met stralen tegelijk uit mijn darmen gelopen. De nooddienst gebeld, en die wilde helemaal geen afspraak bij een dienstdoende huisarts maken, die hoorde "3 operaties in 7 weken, waarvan 2x ongepland spoedeisende hulp, waarvan de laatste slechts 6 dagen geleden, bijna zeker darmbloeding" en stuurde meteen het hele circus. Binnen een paar minuten hadden we een auto van het Rode Kruis, een ambulance en een noodartsauto voor de deur staan, iedereen met blauwe zwaailichten. De parkeerplaats stond vol met historische auto's, dus ze hadden geen andere keus dan de hele straat te blokkeren. Binnen no-time was de beslissing genomen: mee naar het ziekenhuis, hup in de ambulance. Ik werd afgevoerd naar de kliniek in Bad Kötzting, de dichtstbijzijnde spoedeisende hulp voor wie het niet meer naar Cham redt (hij is fijn). Ze hebben daar beperkte mogelijkheden, bijvoorbeeld geen bevallingen of gipskamer, maar wel hele goede internisten, en dat was in dit geval toch het juiste voor mij.

Ik kan niet anders zeggen: topziekenhuis! Goede artsen, goede zusters, fijne privékamer, alleen het eten was erg niet mijn ding. Het internistenteam was vastbesloten voor eens en voor altijd uit te zoeken wat er nou toch met mij aan de hand was. Uit mijn bloed bleek een sterk verhoogde CRP-ontstekingswaarde, wat op een ontsteking duidde. Alles wees in de richting van een darmprobleem. Na veel vijven en zessen ("moeten we haar dat met deze pijn en na al die operaties ook nog aandoen?") besloten de artsen tot een darmonderzoek, maar dat kon pas maandag plaatsvinden omdat je daarvoor helemaal leeg moet zijn. Ik kreeg een infuus met zware pijnstillers en kon de hele zondagmiddag in de badkamer doorbrengen.

Ik heb dus inderdaad een darmbloeding gehad, en zit iets in de darm wat is gaan ontsteken. Wat weten we nog niet, het weefsel moet worden opgestuurd naar een speciaal lab. Na 2 nachten aan het infuus in het ziekenhuis was mijn ontstekingswaarde weer zodanig gezakt dat ik naar huis mocht vandaag.