Ik ben weer terug op het honk. Nog steeds vreselijk moe, voor mijn rust ging ik natuurlijk niet, en we hadden al een vreselijk drukke tijd achter de rug. Eigenlijk wilden we vandaag uitslapen, maar we zijn een van de eersten op de ronde van de wasserette, dus die staat tussen 7 en half 8 voor de deur.
Pinkstermaandag was het even doorwerken, vroeg opstaan, iedereen ontbijt voeren en uitchecken, snel alle afwas wegwerken, de laatste dingen inpakken en toen alweer weg naar de luchthaven. Gelukkig kon ik online inchecken, dus ik hoefde mij geen zorgen te maken of ik wel aan boord zou zitten. Later bleek dat dit een hele goede zet was geweest, want zowel de vlucht naar Zurich als die van Zurich naar Amsterdam was overboekt. Pepijn en ik hebben heerlijk samen gelunched. De luchthaven van München is echt een superluchthaven, ruim, modern en na de paspoortcontrole overal gratis koffieautomaten. Zurich is op zijn zachtst gezegd iets minder. Dat het 4 graden was en het stortregende (München: 24 graden en zonnig) hielp natuurlijk ook niet voor de sfeer. Wat een oude terminal! Ik voelde me alsof ik in de jaren 50 beland was. Het toestel uit München was veel te vroeg geland en de vlucht naar Amsterdam had vertraging, en na 3 uur had ik het echt wel gezien. Ook het etensaanbod was weinig verheffend. Aangezien Pepijn en ik in München al een warme lunch hadden gehad, wilde ik eigenlijk alleen een lekkere sandwich, zelfs dat bleek moeilijk. Het overstappen op zich was overigens niet heel erg, ik vond het wel leuk, en zal het in de toekomst ook zeker weer doen. Mijn ouders stonden mij in Amsterdam al op te wachten.
Zoals ik in het vorige logje al schreef, die paar dagen zijn echt omgevlogen. Wel heb ik op vrijdagmiddag op de valreep nog even wat dingetjes kunnen kopen voor mijzelf en het hotel. Ik kreeg ook nog wat spullen mee uit oma’s huis, zo had ik een koffer vol gordijnen die we mogelijk in het hotel kunnen hergebruiken. Het was volgens mij voor Pepijn wel even schrikken dat ik met minder dan 8 kilo handbagage vertrok en met twee koffers met 27 kilo terugkwam (ahum). Gelukkig hoefde ik geen overbagage te betalen (als ik er zelf had gezeten, had ik er op z’n minst toch wel iets van gezegd….).
Door de oud-collega’s werd ik hartelijk ontvangen, het was wel grappig om te zien dat mijn postvak nog steeds niet in gebruik was bij een ander en dat mijn twee- en drielettercodes ook nog niet uitgegeven waren aan een ander. Het was ontzettend druk, dus niemand had echt lekker tijd om uitgebreid te praten. Het toppunt was de halsupervisor die haastig binnenliep in het kantoor, mij zag staan en uit gewoonte zei "ach, zou jij meteen kunnen beginnen met inchecken". Toen iedereen begon te lachen keek ze nog eens wat beter en moest ook vreselijk lachen: "O nee, je werkt hier niet meer".
De vlucht terug was heerlijk leeg, ik had twee stoelen voor mezelf, en ik was zo weer in München. Aangezien Pepijn en ik allebei helemaal kapot waren, zijn we meteen naar huis gereden. Gisteren zijn we meteen begonnen met het schoonmaken van de hotelkamers. Nog een paar dagen, en dan zitten we weer helemaaal vol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.