Ik ben sinds een tijdje helemaal fan van een site die Paul Bosman, een Nederlander die bij Airbus in Toulouse werkt, heeft opgezet: Expat-Blogging. Op deze site kun je nederlandstalige weblogs vinden van Nederlanders en Vlamingen in de hele wereld: van Brussel tot Tahiti, van New York tot Johannesburg, van Nieuw-Zeeland tot Peru. Hij kreeg regelmatig de vraag van trouwe lezers van zijn log of hij niet nog meer van dit soort sites kende. Hij ging eens achter de Google zitten, heeft de eerste paar mensen benaderd via de email (hij vraagt altijd wel eerst netjes of je wel vermeld wilt worden), en iedereen weet wel weer iemand anders die ook in het buitenland woont en een weblog bijhoudt. Ik heb ook een middagje geholpen met Googlen, en hem een lijstje gestuurd. Gevolg: hij is nog niet zo lang bezig, en heeft al 193 links in 54 landen!
Wat is er nu zo leuk aan? De herkenbaarheid! De verhalen zijn universeel: het worstelen met een vreemde taal en cultuur, de bureaucratie en papierwinkel waar je niets van snapt, het zoeken van vrienden en het opbouwen van een nieuw leven, het missen van alle bekende dingen (van drop tot sinterklaas tot de familie en vrienden), de zoektocht naar ogenschijnlijk de eenvoudigste dingen naar onze nederlandse/vlaamse maatstaven (van bankstel tot paperclip).
Het mooiste is toch wel het gedoe wat Nederlanders in den vreemde hebben met het verlengen van hun paspoort. Door de verscherpte pasfoto-eisen in Nederland is dat voor expats een bijna onneembare hindernis geworden. Je moet persoonlijk komen opdagen op ongelukkige tijden en belachelijk veel geld betalen aan een door het consultaat goedgekeurde fotograaf (anders worden je pasfoto’s standaard afgekeurd). Wij hebben "geluk" dat we er "slechts" 2,5 tot 3 uur over hebben gedaan naar het nederlandse consulaat in München voor het paspoort van Pepijn. En die ambtenaar vond dat wij al in de rimboe woonden. Vaak lees je dat mensen moeten overnachten, ik las een horrorverhaal uit Polen, die hadden er 10 uur enkele reis over gedaan. Gelukkig hoeft mijn eigen (Britse) paspoort pas in 2013 verlengd te worden, maar daar mag ik dan wel helemaal voor naar het Britse consulaat in Düsseldorf (die maken ze in München niet…)
De omstandigheden van al deze bloggers zijn uiteenlopend: "echte expats" voor een groot bedrijf die wéten dat en waneer ze weer naar huis gaan, mensen die direct bij een buitenlands bedrijf hebben gesolliciteerd, ontwikkelingswerkers, missie- en zendingswerkers, mensen die hun grote (buitenlandse) liefde achterna zijn gereisd, en eigen ondernemers. Tot die laatste groep horen wij natuurlijk ook. De verhalen van andere hotel- en pensioneigenaren in den vreemde zijn voor ons extra leuk en herkenbaar: bijvoorbeeld de logs van Ineke en Jacco in Oostenrijk, Marjolein en Cees in Maleisie, Andreas en Pieter in Noorwegen, en Petra en Gert-Jan in New York.
Met ons gaat het nog steeds goed. Het feit dat we na 13 maanden nog steeds geen dag heimwee hebben gehad, betekent waarschijnlijk dat we dat ook niet meer gaan krijgen. De logjes gaan vaak over het hotel, maar als alles straks compleet op rolletjes loopt, zullen er wel meer logjes volgen over dingen die ons opvallen in Duitsland. En ondanks dat het een buurland van Nederland is, zijn er echt cultuurverschillen! Vroeger zeiden mensen ook altijd tegen mijn ouders dat een nederlands-engels stel wel weinig cultuurverschillen zou hebben, maar dat is ook al zo’n misvatting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.