Dierenleed

"Never a dull moment" hier. Meestal zijn het de gasten, dit keer zijn het de asociale buren. Wij hebben hier om ons heen bijna alleen maar hele leuke buren. Bijna allemaal wat ouder, komen op zondag een biertje doen, zwaaien gezellig, lenen wederzijds gereedschap, helpen elkaar met kleine dingetjes, aaien elkaars huisdier en maken gezellig een praatje. Behalve 1 gezin direkt naast ons. Die zijn echt heel asociaal. Gelukkig voor de hotelgasten is het niet in de buurt van onze kamers, en merken die er dus niets van. Het gezin heeft geen contact met wie dan ook uit de buurt, daar hebben ze het zelf naar gemaakt.  Ze hebben een aantal volledig losgeslagen tienerzonen. Opvoeding of opleiding heeft het niet genoten. Het belangrijkste in het leven zijn de oude schroothopen van auto's waar geen eer meer aan te behalen is. Regelmatig zie je ook iemand een auto voorbij duwen, of in een rookwolk wegrijden en dan na een paar meter reutelend tot stilstand komen. Probeer dan maar eens niet te lachen.

Een paar weken geleden komt de oudste zoon (die het te min vindt ooit een praatje te maken of zijn hand op te steken naar welke buur dan ook) naar Pepijn toe in de tuin en roept agressief dat als onze kat nog een keer op zijn "klassieker" zit, hij ons laat betalen voor het opnieuw laten spuiten van gekraste lak (dat oude barrel is een en al gekrast, dat is nog het minste van de buurjongen z'n zorgen met die auto…) Pepijn: "Ook goedemiddag. Welke kat is dat dan? " Daarop volgde geen antwoord. "Onze beide katten zitten niet op auto's, zelfs als je die zelf op een auto zet springen ze er meteen af". "In de buurt is een marter actief, die zit 's nachts op auto's, en die heeft lange nagels die hij niet in kan trekken zoals een kat (hint, hint)". Nee, het was onze kat. Beschrijven hoe die eruit zag kon hij niet. Nou, zei Pepijn, "de volgende keer dat er een kat vrijwillig langdurig op je auto zit neem je maar een foto. Dan kijken wij wel of het die van ons is". Onze vaste huisgast beaamde later dat onze katten nooit op zijn auto zaten. Ook goede vriend Harald, die onze katten al hun hele leven kent, vond het een erg vreemd verhaal aangezien hij ook zeker wist dat onze katten dat niet deden. Sommige katten vinden op auto's zitten fijn. Die van ons hebben dat ook in Amsterdam nog nooit gedaan, en sinds ze 850 km in een auto hebben gezeten met de verhuizing zijn ze doodsbang en mijden ze auto's als de pest.

Vandaag konden we Katja nergens vinden. De hele dag hebben we gezocht. We hoorden haar steeds krijsen van paniek en wisten dat ze ergens was ingesloten of zo, maar hadden al overal in de kelder en de garage enzo gezocht. Toen Pepijn de heg aan de kant van de aso-buren ging knippen hoorde hij het steeds luider. We hebben geroepen en het spoor van het gekrijs gevolgd en vonden Katja in de donkere garage van de buren, opgesloten in een zelfgebouwde kooi. Ze was totaal in paniek, uitgeput van de stress en het de hele dag roepen om hulp, en volledig uitgehongerd en uitgedroogd.

We zitten nu even met wat we hiermee moeten. Verhaal halen bij de ouders heeft geen zin, hebben we in het verleden al gemerkt, "want zoiets doen onze lieve schatjes niet" of "we zijn zelf toch ook jong geweest, en er is hier toch ook niets voor jongeren te doen". Als we de politie hadden willen bellen en aangifte wegens dierenmishandeling hadden willen doen, hadden we een panische Katja erin moeten laten zitten totdat er een politieauto was uit verweggistan. Even voor de duidelijkheid: ons terrein is 3000 m2. Het is niet alsof de buren direct naast ons wonen, of dat er sprake is van een Nederlandse situatie waarbij buren last van elkaars kinderen of dieren kunnen hebben omdat mensen op elkaars lip zitten in een rijtjeshuis. Wat zouden jullie hiermee doen?