Gasten gezocht

Het is heel rustig. In de media was er de hele week gewaarschuwd voor naderend noodweer, heftige slagregens en dergelijke, en dat schrikt zelfs de dapperste gasten af. We hebben wel onder andere een nederduitse mede-blogger in huis. Daar kwamen we achter door een post op een van onze eerdere logs, zelf hadden we de link helemaal nog niet gelegd. Het weer is helemaal niet zo slecht. Vandaag zou het zelfs de hele dag droog moeten blijven. Als gevolg van alle onheilsberichten is het dus een beetje stil. Niet dat het erg is, eindelijk tijd voor achterstallige dingetjes of zaken waar je normaal niet vaak aan toe komt. In het weekend hebben we de vriezers in de keuken uitgesopt en de gletschers die erin ontstaan waren ontdooid. Vooral Pepijn heeft zich uitgeleefd. Altijd verhelderend om te ontdekken wat je nog allemaal in huis hebt. Verder wordt er veel papier gesorteerd, emails die geen haast hadden beantwoord en veel was gedraaid.

Donderdag ben ik natuurlijk weer aan de beurt met de tandjes, dan krijg ik rechtsboven in mijn kaak 2 implantaten. De eerste stap op weg naar een wat netter uitziend gebit, dit is alleen het onderhuidse deel wat een paar maanden moet helen voordat er tanden opgemonteerd worden. OK, het is een rib uit ons lijf, maar het levert zoals het nu is echt problemen op met eten. Natuurlijk was de afspraak weer eens alleen mogelijk op een minder dan ideale tijd (tijdens ontbijttijd en ook nog mega-vroeg opstaan). Ik heb weer instructies van de kaakchirurg gekregen dat ik onmogelijk alleen naar huis kan rijden. We hebben Sandra standby staan om het ontbijt te doen zodat Pepijn mij kan brengen, of zodat zij met mij mee kan gaan naar Straubing. Ik had eerst heel stoer gezegd dat ik heen zou rijden en desnoods de auto zou laten staan en met de trein terug zou gaan, maar door een waardeloze OV-aansluiting zou ik 3 uur onderweg zijn op een afstand van 70 km. 

Dan was er natuurlijk deze week de doodsklap voor mijn oude geliefde werkgever. Feitelijk gewoon kapot gemaakt door moederbedrijf KLM, die steeds meer lucratieve routes voor zichzelf opeiste, flink graaide in de kassa, en dwars lag bij de aanschaf of leasing van modernere toestellen. Ook mocht er geen eigen Martinair-check-in (de professioneelste van Schiphol) meer zijn, en werden de passage-collega's allemaal ontslagen of ingelijfd bij de Transavia-checkin-ploeg van KLM. Ik leef op afstand mee met al die fijne collega's die wéér niet weten of ze nog wel een baan hebben, wat voor baan en onder welke voorwaarden. "KLM behoudt zich het recht voor om selectierondes te houden welke medewerkers ze willen overnemen" heet het. Ben je te oud, te dik, te duur of te ziek, kan je je het beste al direkt richting achterdeur bewegen…. Ik probeer al een tijdje een oud-collegaatje van de ticketbalie te mailen wat er nu met haar gaat gebeuren, maar krijg steeds geen antwoord. Te pijnlijk om over te praten?