Verhuisstress

Inmiddels zitten we in de receptie van ons eigen hotel dit te typen. Helaas nog met een ouderwetse inbelverbinding (via Amsterdam zelfs), wil niet weten wat dat ons gaat kosten. Reden: het ADSL wordt volgende week pas aangesloten en dit was de beste tussenoplossing.

De verhuizing was 1 groot probleem: er waren meerdere Nederlandse verhuisbedrijven komen kijken en apart van elkaar hadden ze onze inboedel geschat op 28 kubieke meter. Vervolgens hebben we een goedkoper Duits verhuisbedrijf ingeschakeld, die met een vrachtwagen van 40 kuub gekomen zijn. Groot was dan ook de verbazing (en ontzetting) dat niet alles erin pastte. Mijn in de haast opgetrommelde vader is uit Rijnsburg komen rijden, heeft een aanhangertje gehuurd bij het lokale tankstation en heeft de rest van de spullen meegenomen en in zijn garage gestald. Omdat van te voren niemand wist dat dit zou gebeuren, hebben we een paar niet-essentiele dingen hier en een paar dingen die we graag hadden willen hebben in Nederland: het was bijvoorbeeld leuk geweest als we de ontbrekende zijwand van het bureau gehad hadden, en het tafelblad van de salontafel waar we wel het onderstel van hebben.

Wat werkelijk heel afschuwelijk is, en emotioneel heel erg moeilijk te verwerken, is dat 1 van onze katten (Jane, die al zo in de war was van dit alles) tijdens 1 van de pitstops uit haar tuigje gebroken is en hard het bos naast het tankstation ingerend is. We hebben wel een uur gezocht tot het donker werd, en toen de keiharde beslissing moeten nemen om haar daar achter te laten. We hebben ons telefoonnummer gegeven aan de beheerder van het tankstation: hij vertelde ons dat hij iedere morgen een aantal loslopende katten eten gaf daar en heeft beloofd ons te bellen als hij haar zag. Onze enige hoop is dat ze gechipt is en dat we gebeld worden als ze binnengebracht wordt bij een asiel, dierenarts of dierenambulance. Zoals iedereen begrijpt zijn wij er weliswaar kapot van, maar is Katja helemaal de weg kwijt. Ze lijdt aan vreselijke verlatingsangst: als ze ons ook maar 1 moment niet ziet gaat ze vreselijk zitten miauwen.

Sinds vandaag hebben we eindelijk telefoon: we moesten er 100 km voor rijden naar Regenburg (en 100 km terug) om bij de telecomwinkel alle snoertjes en verbindingskastjes te halen die we nodig hadden. In Duitsland heb je overal speciale stekkertjes voor nodig (monopolie van de T-Com), waar goed aan verdiend wordt. Ergernis! De huistelefoon werkt nu, en we hebben allebei een Duitse mobiel. De fax moet nog met zo’n speciaal stekkertje en volgende week krijgen we pas ADSL.

De oude eigenaren zijn gisteren na het overschrijven van de koopprijs weggegaan. Beetje jammer is dat ze letterlijk alleen hebben achtergelaten wat er op de inventarislijst staat: zo heeft mevrouw alle WC rollen en alle zeepjes meegenomen uit alle kamers. Toen ze al in de auto zat is ze nog terug naar binnen gerend om een doosje met 3 theezakjes en een half doosje eieren uit de keuken mee te nemen. Erg tragisch zoals die mensen zich hebben aangesteld! We zijn dus ook gisteren meteen naar de Metro (de lokale Makro) gereden om voor enige honderden Euro’s inkopen te doen. We stonden met twee kingsize-winkelwagens bij de kassa, en dat was nog maar de vangst van de halve winkel! Van de week gaan we dus weer terug en gaan we ook weer terug naar de Ikea die er in de buurt zit (de auto was vol) om een enorme bezorg-bestelling te plaatsen. Vandaag hebben we het complete aanbiedingen-schap douchekoppen opgekocht bij de bouwmarkt (er lagen er precies 15).

We hebben besloten om een weekje dicht te blijven: het is noodweer, zo erg hebben de lokalo’s het ook in tijden niet meegemaakt! Het is hier overdag ongeveer 5 graden en wat er uit de lucht komt kan je geen neerslag meer noemen, dat is een emmer water. Gisteren heeft het vreselijk gehageld en boven de 600 meter ligt er sneeuw op de Grosse Arber. Het is juni! Volgens de VVV is het zinloos om te denken dat je gasten gaat krijgen dit Pinksterweekend: het regent annuleringen en spontane nieuwe lastminute boekingen verwachten is kansloos. Gelukkig kunnen we ons het financieel veroorloven…