Big smile!

Gisteren was dan de grote dag: de beugel ging eruit! Toen hij er op 4 februari in ging, hadden vriend en vijand nooit kunnen voorspellen dat het zo snel voor elkaar zou zijn. Ik heb het hier vaker gehoord dat ik een medisch wonder schijn te zijn. Wonden genezen bij mij ook twee keer zo snel als bij een duitser. Hechtingen verwijderen is hier altijd een drama, omdat ik nog steeds geen enkele arts heb weten te overtuigen ze niet zo lang te laten vastgroeien. Ik denk dat het eerder andersom is met dat wonder: de mensen hier zijn gewoon niet erg gezond. Wij eten veel gezonder dan de lokale bevolking, we hebben geen overgewicht en krijgen met het hotel natuurlijk genoeg lichaamsbeweging. Het allerergste gisteren, en dat had ik al gedacht, was het verwijderen van de schroef uit mijn kaak. Aangezien ik in mijn onderkaak aan 1 kant sinds vorig jaar nogal wat tanden mis, had de beugel niet genoeg trekkracht. Dit is opgelost door een schroef in mijn kaak te draaien die extra steun kon bieden. Normaal gesproken zou die er binnen 6 weken tot 2 maanden uit zichzelf uit moeten vallen. Hij was echter geheel in mijn kaak vastgegroeid. Volgens de orthodontist zou het een fluitje van een cent moeten zijn, met 1 keer draaien lag de schroef eruit. Jaja....na 3 keer de hele praktijk bij elkaar gegild te hebben we er toch maar een verdovinkje tegenaan gegooid. Al die tijd heeft hij mij vol ongeloof aangekeken: "dit kan niet zeer doen, echt niet". Artsen weten altijd zo fijn te doen alsof jij een hypochonder bent.
Het eindresultaat mag er zijn. Het is nog even wennen dat ik nu een spalkje achter mijn tanden heb tegen het terugschuiven, maar er is mij verteld dat het na 1 tot 2 dagen zodanig went dat je het niet meer voelt. Pepijn heeft dat bevestigd, hij heeft al 20 jaar een spalkje achter zijn tanden.

Verder is het hier onverminderd druk, volgende week zijn we zelfs helemaal vol. Tot eind oktober blijft het intimiderend, zelfs november begint al te vullen. We gaan onze vakantie écht nodig hebben dit jaar...

We hebben gisteren een impopulaire beslissing moeten nemen, en vooral Pepijn was er redelijk verdrietig onder. Na ruggespraak met de juridische afdeling van de horecabond hebben we Monika in haar proeftijd ontslagen. Dat mag hier ook bij ziekte. Er is sprake van een uitzichtloze situatie, ze meldt zich ook voortdurend niet. Haar ziekmelding liep 5 september af, en sindsdien hebben we taal noch teken gehoord. Voor iedereen (ons, de andere medewerkers en zelfs ook voor haarzelf) was het niet eerlijk deze uitzichtloze situatie voort te laten duren. Het is een leuke meid, en het is toch een persoonlijk drama voor iemand als haar lijf niet doet wat zij wil. Als de drukte zo door blijft gaan zullen we een nieuw iemand moeten hebben, dit gaat op de langere termijn niet voor de andere dames. Ze hebben zoveel overuren opgebouwd deze zomer, echt niet meer normaal! In anderhalve week hebben we al 3 keer zelf kamers moeten schoonmaken omdat de anderen niet konden. Niet dat we ons daar te beroerd voor voelen, maar we hebben gewoon niet genoeg uren in de dag om al het werk zelf te kunnen doen.