De drukte voorbij

Als het even iets rustiger wordt, dan voel je pas hoe moe je bent. Voor die tijd liepen we gewoon op adrenaline door. We zijn kapot, volledig op, chagerijnig, we zouden de deur wel op slot willen doen. Vandaag moesten we zelf extra aan de bak wegens desertie, kamers schoonmaken als je zo kapot bent was geen pretje. Vandaag is de eerste dag dat we niet meer 100% vol zijn, morgen gaan er nog wat mensen weg en de rest blijft nog tot de zesde. Dan is het superhoogseizoen voorbij en is het tijd om op de Vakantiebeurs nieuwe gasten te gaan werven. We moeten echter nog redelijk wat doen voordat we weg kunnen, en een koffer inpakken zou misschien ook handig zijn. We hebben besloten de ochtend van de 7de te gaan rijden richting de ouders van Pepijn, er moet nog teveel gebeuren en 1 nacht goed slapen voordat we 800 km gaan rijden is wel verstandig.

We hebben 2008 uiteindelijk afgesloten met een omzetstijging van 40% ten opzichte van vorig jaar. Niet slecht dus, al zullen we volgend jaar wéér moeten groeien om het op de lange duur vol te houden. Natuurlijk hebben we vanavond tijdens het afwassen al weer staan brainstormen hoe we de december-feestdagen volgend jaar nog beter kunnen verkopen zonder echt helemaal overspannen te worden. We zijn tot de conclusie gekomen dat groepen/groepjes in dit soort periodes erg lastig zijn, aangezien iedereen dezelfde dag aankomt en vertrekt, allemaal tegelijk wil eten en de algemene ruimtes (bijv restaurant/bibliotheek/sauna)zodanig overgenomen worden dat andere gasten nergens meer rustig kunnen zitten. Liever volgend jaar dus stelletjes/kleinere families. De Roemenen waren echter wel erg gezellig, het is maar stil zo zonder hen!

Het personeelprobleem hebben we maar even op een laag pitje gezet, er komt vanzelf iemand met hangende pootjes om loon en de inhoud van haar locker vragen. Op dit moment zijn we allebei nog te boos en hebben we allebei een te kort lontje door de vermoeidheid om een zinnig gesprek te voeren zonder potentieel dingen te zeggen die je beter niet kunt zeggen. We hebben inmiddels uitstekend telefonisch juridisch advies gehad van de Beierse Hotelbond. Uiteraard gaat het hier niet om een opzegging, want dat kan alleen schriftelijk en alleen door de werknemer zelf. Zij is dus nog bij ons in dienst. Wij hebben het recht haar te ontslaan of haar tijdelijk op non-actief te zetten vanwege het op de afgesproken tijd zonder reden niet verschijnen voor arbeid (werkweigering dus), en tevens zelfs juridisch het volste recht haar laatste loon niet uit te betalen als vergoeding voor geleden schade omdat wij een vol hotel geen avondeten konden serveren, ook geen dranken en tussendoortjes konden serveren aan de vele wandelaars die binnen kwamen, en de opgelopen imagoschade tegenover gasten en passanten door de beloofde/geboekte/geadverteerde service niet te kunnen bieden. Of we dat uiteindelijk doen ligt niet in onze aard, maar laat die maar even minimaal een paar weken goed voelen wat ze heeft gedaan. Als ze moeilijk gaat doen, kan ze ‘m krijgen, want de geleden financiele- en imago-schade is vele malen groter dan de 228 euro loon die wij haar nog uit moeten betalen. Bovendien willen we haar zelf even live zien, al is het maar om de optie die een medeblogger in zijn reactie noemde uit te sluiten. De laatste tijd leek ze erg afwezig, nerveus en in de war. Wij zijn wel heel erg benieuwd naar de redenen. Het is toch wel erg raar blij de deur uit te gaan met een vrolijk "tot morgen" en dan ineens een dag later nooit meer te willen komen, daar is toch iets anders (in de privésfeer?) aan de hand.

Sandra voelt zich overigens erg verdrietig en verraden, die dacht dat Petra haar vriendin was, maar met haar wil ze ook niet praten, en zij had ook niet echt verwacht dat Petra haar op Nieuwjaarsdag de hele dag met de shit zou laten zitten, wat ze samen in een paar uurtjes fluitend hadden kunnen doen. De kinderen van Sandra waren ook ontroostbaar, want zij had ze als verrassing beloofd dat ze ‘s middags met ze naar het zwembad zou gaan (best wel een happening voor een bijstandsgezin met 5 kinderen) en de kinderen hebben nu op een feestdag de hele dag alleen thuis gezeten totdat het te laat was om nog naar het zwembad te gaan. Wij denken dat Petra dat gezin op z’n minst ook wel excuses en een bos bloemen of zwembadkaartjes schuldig is.

Ook wij voelen ons verdrietig en verraden. Daar heb je nou meer dan een jaar fijn mee samen gewerkt, altijd rekening gehouden met schooltijden/vakanties/enz, de verhalen over de kinderen en de vakanties aangehoord, daarvoor heb je met liefde een mooi kerstpakket uitgezocht, betaalde koffiepauzes gegeven en de fooi eerlijk mee gedeeld…. Het meeste pijn doet het dat onze mensenkennis ons zo in de steek heeft gelaten. Inmiddels zijn we het er wel over eens dat we alles zwart op wit willen van haar, en dat ze als ze dit werkelijk zelf zo bedoeld heeft, dat ze dan nooit meer hoeft terug te komen. Een referentie hoeft ze ook niet te verwachten, als ik haar was zou ik een volgende werkgever maar niet naar ons laten opbellen…. De komende maanden zijn heel erg rustig, dan redden we het zowiezo met alleen Sandra en misschien wat hulp van Timo en/of Angela. In de lente gaan we dan wel eens rustig adverteren voor nieuw personeel. Voor die persoon zullen we helaas een minder aardige baas zijn, daarvoor hebben we het afgelopen jaar al teveel meegemaakt met personeel.