Deserteur

Gniffelden wij een tijdje terug nog vrolijk over de zeer slechte arbeidsmoraal in de USA naar aanleiding van een medewerkster van de Van Dijkjes die gewoon niet was komen opdagen (zie hier), vandaag waren we zelf aan de beurt. Ik nam vanmorgen de telefoon op en kreeg de man van Petra aan de telefoon. "Ja, ze komt vandaag niet. Eerlijk gezegd, ze komt nooit meer. Doei!" Ho, ho, wacht even, dat gaat zomaar niet, zo makkelijk leg je mij niet neer…. Uiteraard wilde ik wel even weten waarom. Ze had net een nieuwe contractverlenging gekregen, met het dienstrooster had ik met iedereen z’n wensen rekening gehouden voor de feestdagen, er is nog aan iedereen gevraagd of het rooster zo goed was, gisteren was ze er nog en heeft ze nog even vrolijk staan babbelen met Pepijn en is happy de deur uit gegaan, en het andere personeel wist ook van niets en is net zo verbluft als wij dat zijn. Haar man wilde niets zeggen, "daar bemoeide hij zich niet mee". Ik heb wel gezegd dat ik het geen stijl vond dat ze haar collega zo liet barsten, want Sandra moet nu voor 2 werken en die wil ook graag naar huis naar haar 5 kinderen en de visite. Eén ding hebben we besloten: we maken geen loon van december over, totdat er iemand zich meldt, anders hoor je er heel Duits niets meer van. Uiteraard gaat er een brief heen dat ze vanwege werkweigering op staande voet ontslagen is, om onszelf in te dekken. Geen nood, er ligt hier op ons bureau alweer een open sollicitatie, die gaan we deze week maar eens bellen.