Cruiseverslag deel 1

We zijn nu in Rome en moeten de 400 foto's nog uitzoeken, bovendien is de Wifi van het hotel niet supersnel dus dat komt over een paar dagen nog.

Onze blogstilte heeft echt wel lang genoeg geduurd dachten we, dus bij deze een eerste deel.

De Lufthansa-achtbaan                                

Door het extreem slechte weer in Rome was de vlucht van München naar Rome een wilde rollercoaster-rit. We maakten nog net geen looping. Gelukkig zijn we ervaren reizigers en zijn alle vormen van reisziekte ons altijd vreemd, dus aten we rustig verder aan onze sandwich. Na het ophalen van de bagage werden we getrakteerd op echt Romeins hemelwater: met emmers  tegelijk. We waren best wel trots op onszelf dat het ons lukte om treinkaartjes uit de doe-het-zelf-automaat te trekken. We hadden een hotelletje gereserveerd in de buurt van het stationnetje Roma Ostiense, op die manier hoefden we niet helemaal de stad in en de dag erna weer helemaal de stad uit. Dit stationnetje is het overstappunt voor de treinen naar de luchthaven en de cruiseterminal. Ik had al op Google Streetview gekeken hoe we moesten lopen en dat was de beste beslissing ooit. Het water kwam nog steeds met bakken uit de hemel en we kwamen kompleet doorweekt binnen toen we de 300 meter naar het hotel hadden overbrugd. Het hotel was meer dan ok, we hadden een leuke kamer met een kleine maar komplete badkamer. Belangrijker, we zaten niet langs de treinlijn maar aan de andere kant van het gebouw. Dit hotel is heel lief en centraal gelegen, maar door zijn excellente locatie hoor je de trein wel. Toen het droog werd, gingen we de deur uit en vonden een heel erg charmant restaurantje. We waren zo moe dat we alleen een smakelijke pizza namen en daarna doodmoe terug gingen naar het hotel.

Princess here we come!

De volgende ochtend werden we uitgerust wakker. We hadden geen trein gehoord. Sterker nog, we waren zo moe dat we helemaal niets waargenomen hadden. Het ontbijt was niet groot, maar ongeveer wat je van een continentaal ontbijt in Italie kunt verwachten. Ik had al een hoop gezeur van Duitsers gelezen op beoordelingswebsites dat er geen worst enzo zou zijn. Daarin zijn we toch nooit geinteresseerd ’s ochtends. We lieten de koffers even achter bij de receptie en liepen naar Ostiense. Daar kochten we alvast de treinkaartjes naar Civitavecchia, de haven van Rome waar het schip lag, en doken even de lokale Spar in voor wat drankjes. Princess is 1 van de weinige cruisemaatschappijen waar je flessen wijn en frisdrank mee aan boord mag nemen. Vooral alcoholische drankjes zijn niet heel goedkoop aan boord, hiermee proberen de cruiselines overmatige alcoholconsumptie met alle bijbehorende problemen te voorkomen. De vuistregel is eigenlijk dat hoe goedkoper de cruiseline en/of hoe jonger het publiek, hoe moeilijker ze doen over eigen drank meenemen aan boord. Op Royal Caribbean mag je in theorie niet eens een fles water mee aan boord nemen. Bij de meeste Amerikaanse cruiselines is overigens koffie, thee, ijswater, ijsthee en citroenlimonade inbegrepen, dus waarom zou je dat mee aan boord willen nemen? Na de Spar liepen we richting de pyramide. Tijdens een veldtocht heeft een Romeinse generaal een pyramide gezien in Egypte en die nagebouwd in Rome, later is hier een stadsmuur aan gebouwd. Ziet er merkwaardig uit. Het begon weer te regenen en we besloten terug te gaan naar het hotel en daar nog even gebruik te maken van het gratis internet en de regenbui uit te zitten. Toen het droog werd sleepten we alle spullen naar het station en pakten we de trein naar de boot.

We waren door mijn ouders al gewaarschuwd voor de loopafstand van het station in Civitavecchia naar de haven, en dat een koffer met wielen een heel goed idee was. Bij de ingang van de haven was een bushalte vanwaar een gratis shuttle van de havenauthoriteit ons naar het schip bracht. Wat opviel was het aantal jonge mensen, een groot aantal jonger dan wij. De grote varieteit in leeftijden valt ons aan boord voortdurend op, dit hebben we op andere cruises nog nooit zo gezien. Er zijn bijna geen hele oude mensen met paarse permanentjes en looprekken aan boord, dus bij deze hebben we voor diegenen die nog nooit op een cruise zijn geweest die mythe ook weer ontkracht. Aan boord konden we meteen naar onze hut. In de dagen voordat we gingen hadden we al gezien dat we een gratis upgrade hadden gekregen, van een binnenhut naar een buitenhut met zichtbeperking. Wij nemen meestal een binnenhut, gezien de activiteiten aan boord en de vele aanleghavens zijn we nooit in de hut en het is wel zo fijn met donker slapen. En het scheelt natuurlijk ook een hoop geld wat je dan weer kunt uitgeven aan andere leuke dingen. De hut was fantastisch, wat een mooie luxe kamer. Groot, met enorme walk-in closet, flatscreenTV, minibar etc. De grootste verrassing was het uitzicht! Ons raam zit precies tussen twee reddingsboten, dus we hebben helemaal geen geblokkeerd zeezicht! We zitten in de buurt van de liften, dus hadden we veel gedoe buiten de hut verwacht, maar we horen er helemaal niets van. Het is eigenlijk alleen maar handig. We zitten in de hoogte en breedte precies in het midden van het schip, dus zijn de afstanden naar alle restaurants, theaters en activiteiten kort. Toen we terug kwamen van een kleine wandeling over het schip waren de koffers al  bezorgd. Om 18.00 stipt verliet het schip de haven. Jammer dat het al stikdonker was, en we dus weinig meekregen van de sail-away. Daarnaast was het weer in Rome nog steeds niet om over naar huis te schrijven, dus was het heel koud en winderig op het bovendek.

Leven op zee

Vroeger kon je aan boord van cruiseschepen alleen op vaste tijden en een vaste gereserveerde tafel ’s avonds deelnemen aan het sjieke avondeten (er is trouwens de hele dag overal eten aan boord, gemiddeld komen we op een cruise 1 kg per 3 dagen aan), tegenwoordig hebben de meeste een concept wat AnyTimeDining of MyTimeDining heet. Je kunt je ’s avonds gewoon in je mooie kleren melden bij een van restaurants op een tijd dat jij zin hebt om te eten en dan kun je kiezen of je een tafel voor 2 wilt of een grote tafel.Wij hebben graag een grote tafel zodat we gezellig met andere mensen kunnen praten. Tot nu was het iedere avond gezellig. De grootste groep op deze cruise zijn de Canadezen, met Amerikanen op de tweede plaats. De andere 20% van de passagiers zijn verdeeld over 41 nationaliteiten. Als je geen engels spreekt, kun je beter niet met Princess. Royal Caribbean vorig jaar deed alle omroepen in 5 talen en had ook menu’s in andere talen (iets wat Costa of MSC ook doen), maar daar kun je op dit schip vergeefs naar zoeken.  Het eten aan boord is overigens fantastisch, of je naar het formele restaurant gaat of naar het zelfbedieningsbuffet of naar een van de vele andere etensmogelijkheden maakt niet uit. De presentatie en de keus is vooral in het formele restaurant Michelin-ster-waardig. De gratis koffie is overigens de hele cruise al niet te zuipen volgens Pepijn. Hij loopt nu meteen naar de receptie om een klachtenformulier in te vullen. Als niemand wat zegt wordt er niets aan gedaan is zijn mening.

Overdag worden er activiteiten georganiseerd, zoals danslessen, kookdemonstraties, films, puzzelwedstrijden, high tea en live-muziek. Erg leuk bij Princess wat de andere cruiselines niet hebben zijn de objectieve lezingen over kunst, geschiedenis en wat er te zien is in de aanleghavens. Bij andere cruiselines wordt dat ook wel gedaan, maar dan vooral om de excursies van het schip te pluggen of de winkels aan wal waar zij commissie krijgen. Veel mensen gebruiken de vrije tijd aan boord om te lezen, bij te slapen, gezellig met anderen te kletsen, te emailen en natuurlijk heel veel te eten. Ieder avond is er een show van wereldklasse. Veel musical-achtige zang-en dansshows, maar gisteravond was er een mevrouw die prachtig Ierse muziek zong en op de viool speelde. Dan is er ’s avonds natuurlijk de disco en veel lounges en bars met allerlei soorten live-muziek. Na 5 dagen cruisen hebben we nog geen stap op de dansvloer gezet, zeer atypisch voor ons. De mogelijkheden om te ballroom-dansen zijn heel erg beperkt, zoniet bijna afwezig. Op dat gebied is Princess voor ons een grote teleurstelling. Wel zijn we de tweede avond los gegaan in de disco en lagen we om half 3 in bed. De volgende ochtend hebben we om half 1 ontbeten. We worden echt te oud voor deze shit.

Egypte

Na twee dagen op zee, die we gebruikt hebben om het schip te ontdekken, veel te slapen en eindelijk eens dat goede boek wat er al maanden lag te lezen, kwamen we aan in de haven van Alexandrie. Hier hadden we een gids geboekt. Om 7 uur moesten we al van boord om haar te ontmoeten en onderweg te gaan naar Cairo. We hadden de optie gekozen om met andere mensen samen te delen, dat is natuurlijk goedkoper en ook gezelliger. Deze andere mensen kenden we echter niet, we wisten alleen dat ze ook van het schip kwamen. Om 8:20 stonden we nog alleen met onze gids op de kade, die andere mensen waren nooit komen opdagen. Er stond een groepje van 3 Amerikanen wiens gids er niet was, dus die gingen uiteindelijk met ons mee. Het klikte heel goed met hen, met de gids en de chauffeur, dus we hebben 2 hele leuke dagen gehad. De gids moest door ons late vertrek het schema omgooien, maar uiteindelijk hebben we alles gezien, alleen in een andere volgorde.

Na een rit van 3 uur door de woestijn kwamen we in Giza aan, waar we direkt naar de pyramiden gingen. Onze gids heeft 2 doktertitels, en een schat aan kennis. Ze heeft op alle tempels hierogliefen vertaald en ons ook naar heel veel extra dingen meegenomen waar anderen niet geweest waren. We kwamen af en toe de tours van Princess zelf tegen die echt niet goed waren. Het boeken van een tour via het schip is meestal op geen enkele cruise een goed idee. Het kost 2 tot 3 keer zoveel als zelf doen, je wordt in een grote touringcar gestopt met nog 50 andere mensen en over het algemeen zitten er in die bus veel mensen die niet de moed of de fantasie hebben om zelf iets te ondernemen, of die heel oud en slecht ter been zijn. Op deze cruise veel gehoord: “O nee, we hoefden hier niet van boord, we hebben een vorige cruise de scheepstour hier al gedaan”. Grinnik…. En als je dan vroeg waar ze geweest waren, waren ze alleen snel naar de pyramides geweest en dan meteen weer terug naar het schip. Jaaa, we hebben heel Egypte gezien, sure.

Na een aantal uren bij de pyramiden en de sfinx te hebben doorgebracht (de gids had echt veel te vertellen) gingen we naar een authentiek lokaal restuarant, waar we kip van het spit en een variatie aan lokale gerechtjes kregen zoals wijnbladeren, houmus, vers gebakken pita-brood. Wij hadden samen met de andere drie onmiddellijk tegen de gids gezegd toen we op weg gingen dat we absoluut geen McDonalds van binnen wensten te zien. Gelukkig waren onze reisgenoten ook in voor een authentieke ervaring, je zal maar met een stelletje zeurkousen opgescheept zitten die niets lusten. Van de Princess-tour hoorden we dat die deelnemers geen lokaal eten gezien hebben.

Aangezien we al redelijk laat waren, gingen we naar het Egyptisch museum omdat dat pas om 18:15 sloot, en de andere bezienswaardigheden om 16:00. Onze gids Eman lootste ons snel en vakkundig door het museum. Doordat we er tot sluitingstijd waren, was het tegen het eind heel rustig en konden we uitgebreid de schatten van Toetankamon bekijken. Nu was het tijd voor een boottocht op de Nijl. Iedereen die deze dinnercruise gedaan had, was niet heel enthousiast. Het eten was een zeer middelmatig westers buffet en de buikdanseres stond zeer plichtmatig te bewegen. In het gemiddelde Turkse restaurant in Nederland of Duitsland wordt beter buikgedanst.

Hierna werden we naar ons overnachtingshotel gebracht, het Mercure Sofitel Pyramids. Het was al half 11 en we waren doodop. We hadden een mooie kamer die uitkeek op een prachtige tuin, maar we hebben verder niets gezien van het hotel. Binnen een paar minuten waren we diep in dromenland.

Tweede dag Cairo

Na een gigantisch ontbijtbuffet, wat zelfs dat van het schip deed verbleken in keus, werden we om 7:30 opgehaald. Om 8 uur wilden Eman en chauffeur Saber al bij het openluchtmuseum in Memphis zijn om de grote tourbussen voor te zijn. Hierna reden we naar Sakkara, waar we niet alleen de getrapte pyramide van Djoser bezochten, maar nog een aantal andere bezienswaardigheden zoals verschillende indrukwekkende graftombes. We bezochten een tapijtschool, waar kinderen uit arme families op hun vrije dag oude ambachten leren zoals weven en tapijten knopen. Hierdoor zijn ze later in staat voor zichzelf te zorgen. De tapijtschool betaalt naast een klein loontje ook het gewone schoolgeld, zodat arme kinderen niet van school gehaald worden om de kost voor het gezin te gaan verdienen. Het andere doel is toeristen de fabricage van tapijten te laten zien, zonder dat iemand zich gedwongen voelt iets te kopen. Op de bovenverdieping zijn alle tapijten tentoongesteld en kan je als je dat wilt iets aanschaffen. Het was leuk, niet zoals de vervelende opdringerige tapijtverkoopdemonstraties waarmee je altijd in het hele Midden-Oosten geconfronteerd wordt.

Toen was het inmiddels lunchtijd op vrijdag, het ultieme islamitische gebedsmoment van de week. Zeg maar zondag kerktijd in Staphorst. Alles dicht dus. Eman besloot ons, met excuses, maar even te stallen in een aantal winkels van Koptische christenen, die wel open zijn. In de Egyptisch katoenwinkel, de zilversmid en de papyrusgalerie hadden ze mooie dingen, maar we hebben niets gekocht. Hierna nam onze gids ons mee naar de Citadel van Saladin, een gigantisch fort in Cairo. Hartstikke mooi, daar hadden ze ons wel de hele dag mogen laten. Het doel was de Mohammed Ali Albasten Moskee in de citadel. Deze moskee schijnt te lijken op de Blauwe Moskee in Istanbul.   Weer troffen we een goed restaurant om te lunchen, al was dat de dag ervoor authentieker. Het was echter al wat laat en daarom had Eman voor een soort buffetrestaurant gekozen, zodat het allemaal wat sneller zou gaan. Het was overigens wel een restaurant waar ook Egyptenaren aten. Onze gids zorgden er overigens de hele trip goed voor dat we geen ijsblokjes kregen, dat we afgesloten schone blikjes en flesjes kregen en stopte bij schone westerse WC’s met WC-papier.

Na deze maaltijd was het tijd om richting Alexandrie te rijden. Toen we daar aankwamen was het inmiddels al donker. We kregen nog een klein rondritje door de stad en werden toen netjes bij het schip afgezet, met een knuffel van de gids.

Chios

Na een rustige dag op zee werden we op zondag om 8 uur ruw gewekt door een omroep van de kapitein in alle hutten dat er een probleem was met de weersomstandigheden in de haven van Chios. Dit was de enige stop op onze cruise waar gebruik werd gemaakt van een tender. Voor diegenen die nog nooit gecruist hebben: de haven is dan te klein of te ondiep voor een enorm schip om aan te leggen en het schip moet dan voor anker en men moet middels kleine bootjes aan land. Hierbij is het  risico dus aanwezig dat bij ruwe zee de haven helemaal wordt overgeslagen. Chios kan ongeveer  50% van de tijd niet per tender worden bereikt, we waren er dus al op voorbereid dat het een extra zeedag zou kunnen worden. De kapitein hield ons voordurend op de hoogte, en uiteindelijk gaf hij toch groen licht. De tocht naar het vasteland leek inderdaad op de wild-waterbaan van de Efteling. Aan wal gekomen zagen we een brommer-en motorverhuur, en hoewel we dat helemaal niet van plan waren geweest hebben we een lichte motorscooter gehuurd. Hiermee zijn we de bergen ingereden naar Nea Moni, een oud Byzantijns klooster wat op de Unesco-werelderfgoedlijst staat. In de bergen zijn ook verschillende goed bewaarde oude dorpen, met een makabere achtergrond. De Turken hebben in 1821 bijna de gehele bevolking uitgeroeid en verdreven waardoor er in 1822 nog maar 1800 inwoners waren ipv 118.000. Veel dorpen staan sinds die tijd leeg. In een klein dorpje streken we neer bij de lokale taverna, waar het hele dorp op zijn paasbest zijn zondagse lunch zat in te nemen. De serveerster sprak wat engels en oh wat is die euro dan toch handig. Hierna reden we via een omweg weer terug naar Chios-stad. De zee was op de terugweg naar het schip veel minder ruw.