Deutsche Baal

Gisteren de grote uittocht van de gasten. Alleen onze vaste gast is nog over, en nu is het definitief laagseizoen geworden. Tot de kerst gebeurt er hier niet veel meer, misschien nog een paar gasten met de herfstvakantie of een enkele zakenreiziger.

We hadden dus gisteren een rustige Ruhetag en waren ook niet veel van plan. We voelden ons allebei niet zo goed en zijn alleen even naar Kötzting gereden. Ik wilde graag een echt toetsenbord en een echte muis voor bij de laptop, want echt comfortabel werkt het niet op de laptop als je veel moet typen. Maandagmiddag hebben we de hele keuken heringericht, en geen van de elektrische apparaten staat meer waar het eerst stond. Nu past de vrieskist, die eerst in de hal van onze eigen woning stond, ook in de keuken.
Hierdoor is er een zee van ruimte ontstaan in de hal, en daar willen we nu een kantoortje van maken. We hebben er maar even wat oude tafels neergezet als werkvlak totdat we een betere oplossing hebben. Op Ebay hebben we kantoormeubilair gezien in Regensburg waar nog niemand op geboden heeft, dus wie weet hebben we over een paar dagen een goedkope en mooie werkhoek.
In Kötzting hebben we een lekkere uitsmijter gegeten en zijn toen naar de Höllensteinsee gereden. Dit is geen natuurlijk gevormd bergmeer zoals de twee meren bij de Arber, maar een stuwdam om electriciteit op te wekken. Het uitzicht is niet minder adembenemend. Hij is al gebouwd in 1923 en was toen de grootste stuwdam van heel Beieren. Sinds 1984 is dit record overgenomen door de Trinkwassertalsperre Frauenau (ook in het Beierse Woud). Natuurlijk had er weer niemand een fototoestel bij zich, dus moeten we het weer doen met een slechte foto van internet….

Zondag komen de ouders van Pepijn met de trein naar ons toe. Uiteindelijk bleek na wat zoeken dat we via TipTop-hotels veruit de goedkoopste treinkaartjes konden kopen. Er was 1 "maar": wij moesten zien dat we ze opstuurden naar NL. We kregen laat gistermiddag een email met een boekingsnummer en het was héél makkelijk: op ieder station van de Deutsche Bahn kon je dat nummer intypen in de automaat en kwamen de kaartjes eruit. Probleem: de treinlijn van Cham naar Lam is een privé-lijntje van Arriva en heeft dus geen DB-automaat. Grrrr….. Gisteravond (het was al donker) zijn we dus 24 km naar Furth im Wald gereden waar wel een DB-station is. We hebben echt een kwartier voor die automaat alle knopjes bekeken en hebben toen opgebeld naar het hoofd van onze cooperatie met de vraag "op welke knop moeten we dan drukken?" Het bleek dat de automaat een museumstuk uit het jaar nul was waar die functie helemaal niet op zat. Grrrrrrr… baal…. baal….baal…Dus toen konden we naar Cham in de hoop dat er daar wel zo’n automaat stond. Ik zag ons al ‘s avonds in het donker helemaal naar Straubing of Schwandorf rijden…. De treinreizigers op het perron in Cham keken wel een beetje verbaasd op toen er een gejuich opging bij het zien van een moderne touch-screen automaat. Het moet gezegd worden: als je bij jou op het station zo’n automaat hebt staan, ja, dan is het inderdaad een fluitje van een cent om binnen een paar seconden het kaartje eruit te krijgen. In het stationsgebouw zit een sfeervol restaurantje waar we al vaker naar binnen hadden staan kijken, dus daar hebben we samen gezellig gegeten.