We hebben BBC! Woensdag zijn de medewerkers langgeweest van de fabrikant van de schotel, en die konden er nog iets meer mee dan de lokale satellietboer. Niet heel veel meer, het signaal van BBC en ITV is gewoon zo zwak dat er in deze regio van Europa niet meer inzit dan een ontvangst van 52%. Zijn de weersomstandigheden ongunstig, en zakt de ontvangst onder de 50%, is het uit met de pret. Ook bleken de ontvangers in de hotelkamers op de verkeerde satelliet ingesteld te staan (Hotbird 1 ipv Eurobird 1/Astra 2) waardoor ze zowiezo niets vonden.
Ik had vandaag een logje beloofd in het kader van International Blog Day, maar er is van alles tussen gekomen. Zowiezo was ik laat uit bed, omdat ik weer eens tot 02.45 heb staan afwassen. Toen ik tijdens het brunchen de TV aanzette om te checken of we vandaag beeld hadden via de Astra 2, bleek op de BBC net de herdenkingsdienst voor Princess Diana te beginnen (vandaag 10 jaar dood). Daar ben ik dus bij blijven hangen. Ik ben en blijf toch engelse, en bij dit soort gelegenheden zit ik soppig te wezen voor de buis. We hebben vandaag redelijk wat aankomsten, dus dat Pepijn mij tussen 12.00 en 14.00 uur kwijt was, kwam hem slecht uit.
We hebben trouwens nu gasten in huis die halfpension geboekt hebben die ons tot wanhoop drijven. Ze lusten niets, en hebben bovendien echt over van alles in het hotel en over ons wat te zeuren. En ze blijven nog bijna een week…. Wij hebben op een gegeven moment zelfs gezegd dat als ze geen gebruik wensten te maken van het HP, wij het dan wel met de reisorganisatie waar ze geboekt hadden zouden gaan regelen. Weg met dat negatieve gedoe iedere keer! Helaas wilden ze daar dan ook weer niet aan. Wij staan iedere keer in de keuken te loten wie er nu weer naar die tafel moet. Vragen of het gesmaakt heeft, doe ik al niet meer, een gezellig praatje maken al helemaal niet, als je je mond open doet wordt je kop eraf gehakt. Ik word depressief van de hele negatieve sfeer.
—————————————————————————————————————————–
En dan nu tadatata! Onze 5 aanbevelingen voor de International Blog Day. Wij vonden het wel heel erg moeilijk, we lezen met veel mensen mee, maar veel van die mensen zijn wel weer erg bekend bij andere van onze lezers. Ook wil je niet allemaal dezelfde soort logs. In "no particular order":
Hilarisch zijn de verhalen van Mike. Hij werkt op de Spoedeisende Hulp (wat een leek de eerste hulp zou noemen) van een ziekenhuis ergens in Nederland. Vanwege de privacy van de patienten en het personeel kom je niet te weten welk ziekenhuis, en de namen van zijn collega’s zijn wel heel erg bedacht (Zuster Broodbak, Dokter Skin). Wij weten van ons werk in de luchtvaart en de hotellerie al dat de meerderheid van de wereldbevolking niet helemaal fris te noemen is, en bij het ziekenhuis komt er natuurlijk al helemaal allerhande pluimage binnen. Het is niet alleen allemaal vrolijkheid: regelmatig komen er ook schrijnende verhalen voorbij van mensen die heel erg ziek blijken te zijn en het niet (gaan) halen.
Een grote favoriet van ons allebei is Jan Ottenbourg. Je bent co-piloot bij Sabena als de zaak op de fles gaat. Wat nu met je leven en de carriere? Dan dient de mogelijkheid zich aan om naar Tahiti te gaan, om daar te gaan vliegen bij Air Tahiti Nui. Samen met nog een aantal andere belgische collega’s ga je als "low expectations team" (zoals ze het zelf noemden) naar Papeete: met niet echt hoge verwachtingen. Inmiddels wonen Jan en Kristel met hun twee kinderen al geruime tijd op Tahiti en is hij inmiddels captain (boordcommandant zoals dat op zijn Vlaams zo schattig heet). Wat leuk is aan zijn log is de mix tussen huiselijke dingen (filmpjes van de kinderen), het wonen in Frans Polynesie en logjes over de vliegerij.
Een ander die in het luchtvaartwereldje rondvliegt is Lisette. Ze werkt als purser bij Transavia. Bij haar uiteraard verhalen over rare passagiers en onverwachte situaties. Dingen die ik al ken uit mijn eigen tijd op Schiphol, al ken ik haar niet uit die tijd. Ik wist het al, maar iedereen die op een roze wolk zit en stewardess wil worden, moet het echt eens lezen. Er is echt geen glamour bij als je om 3 uur ‘s nachts op moet of als je op moet ruimen achter een zieke passagier.
Zelf naar het buitenland verhuizen is al stress genoeg, naar een hele andere cultuur is dat een flinke overgang, maar voor kinderen al helemaal. De kinderen van Jolanda en Arjen zijn 2,4,5 als het gezin verhuist naar Zuid-Korea. Daar zijn zij ineens een attractie als alle Koreanen aan hun blonde haren willen zitten en met ze op de foto willen. Net als alles weer een beetje een vast ritueel heeft (naar school), dient de verhuizing van de tijdelijke naar de vaste woning zich aan en is de rust weer voorbij.
Christiaan is journalist en getrouwd met de Marokkaanse Fatima. Zijn bespiegelingen over de actualiteit en de nederlandse taal zijn altijd op zijn minst verfrissend. Vaak humoristisch, vaak een doordenkertje, maar altijd lezenswaardig.
Have fun met het lezen. Volg het goede voorbeeld, en zet op je site zelf 5 aanbevelingen!
Geen opmerkingen:
Nieuwe opmerkingen zijn niet toegestaan.