ons hotel

dinsdag 23 januari 2007

Asielzoekster

Ik voel me gewetenloos, ook al weten we allebei dat het zo niet verder kon. Zondag zouden we vroeg naar bed, omdat we een leuke dag München zouden gaan doen. Dus om kwart voor tien stap ik niets vermoedend in bed, om er meteen weer uit te springen "Sissi…..!!!!" Mijn hele dekbedovertrek, het dekbed, het hoeslaken en het matras was helemaal doordrenkt van de kattenzeik. Daar had ze niet zo maar een plasje gedaan, dat moet echt een waterval geweest zijn. Vervolgens zijn we bijna een uur bezig geweest met bed afhalen, het ergste schoonmaken, en een bed in 1 van de gastenkamers die niet af zijn opmaken. Slecht geslapen, natuurlijk, we waren boos, gefrustreerd en verdrietig, omdat we allebei wisten dat Sissi nu echt een cruciale grens ("gij zult al helemaal niet in het privé plassen") had overschreden en dus nu echt weg moest.

Gistermorgen zijn we aan het bellen geslagen om een asiel te vinden die haar wilde nemen. Gelukkig mochten we haar eigenlijk meteen komen brengen, al zijn we nog wel even op zoek geweest naar inentingspapieren en de papieren van haar chip. Het asiel ligt voorbij Cham, en wij wilden naar München, dus het is best wel een flink stuk om naar het asiel. Sissi wil altijd wel zonder problemen het kenneltje in, maar dit keer had ze toch wel door dat we niet even naar de dierenarts gingen, dus ze heeft zich aardig verzet. Ook bij het "uitladen" stribbelde ze flink tegen. Het was erg moeilijk om haar daar achter te moeten laten, gaat zo’n beest je trouwhartig aan zitten kijken…. We hebben ons gisteravond afgevraagd of ze nou de hele dag heeft zitten denken wanneer we haar weer kwamen halen. Ik begrijp nu beter dat mensen met een verslaafd, stelend, rottigheid uithalend kind hun zoon of dochter niet zo snel de deur wijzen, ik voel me ook een gigantisch kutwijf dat ik mijn "kind" heb weggebracht…. De andere twee katten zijn overigens meteen een stuk meer ontspannen, ze eten rustiger en wilden meteen vanmorgen lekker op schoot liggen enzo. Ze zitten niet meer de hele tijd schichtig om zich heen te kijken waar nummer drie uithangt.

Gisteren waren we dus pas om 13.00 uur in München, maar gelukkig zijn in de grote steden alle winkels tot 20.00 uur open. We zijn goed geslaagd, zoals verwacht hingen de rekken vol met onze maat, en konden we voor een klein bedragje aardig inslaan. Pepijn heeft 3 nieuwe broeken, 4 overhemden en een paar handschoenen, ik 4 broeken en een jurkje, en de katten hebben een nieuwe poezenmand (waar ze nog niet van harte in liggen). We hebben heerlijk Joegoslavisch gegeten. Op de terugweg zaten we het eerste stuk in een natte-sneeuwstorm, dus het heeft wat langer geduurd tot we thuis waren. Er is deze hele week sneeuw voorspeld, wel 80 cm zelfs, maar vanmorgen werden we tegen alle verwachtingen in niet wakker in een witte wereld. Vandaag zijn we lekker lui, we lagen schrikbarend laat in bed en hebben nu spierpijn in de benen van het winkelen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.